Leczenie i zarządzanie stwardnieniem rozsianym powinno być skierowane ku łagodzeniu objawów choroby, leczeniu zaostrzeń, skróceniu czasu trwania ostrego nawrotu choroby, zmniejszeniu częstości nawrotów oraz zapobieganiu progresji choroby.
Leki dopuszczone do stosowania w państwach członkowskich, które zmniejszają częstość zaostrzeń lub powolnego postępu niesprawności są określane jako leki modyfikujące przebieg choroby (DMDS). Te DMDS mogą być dalej klasyfikowane jako adiuwanty (lub receptora modulowany) lub leki immunosupresyjne. Niektóre leki immunosupresyjne są zatwierdzone przez FDA jako środki przeciwnowotworowe.
Leki, które leczą objawy związane z MS (np zaostrzenia, zaburzenia funkcji poznawczych, zmęczenie, spastyczność, problemy jelit i pęcherza i ból), ale nie modyfikują przebiegu choroby określane są jako leki zarządzające objawami.
Immunomodulatory
Immunomodulatory lub modulatory receptora wskazane do leczenia pacjentów z formą ustępującą MS. Przyczyniają się one do spowolnienia akumulacji fizycznej niepełnosprawności lub zmniejszenia częstotliwości zaostrzeń klinicznych.
Interferon beta-1b (Betaseron, Extavia)
Interferon beta-1b był pierwszym lekiem zatwierdzonym przez FDA. Jest zatwierdzony do leczenia nawracającej postaci SM w celu zmniejszenia częstości zaostrzeń klinicznych. Wykazano skuteczność u pacjentów, którzy doświadczyli pierwszego epizodu klinicznego i mają MRI wskazujące na SM.
Dokładny mechanizm, według którego interferon beta-1b wywiera działanie jest już znany. Interferon beta hamuje ekspresję cytokin prozapalnych, w tym interleukiny (IL) -1 beta, czynnika martwicy nowotworu (TNF) -alfa i TNF-beta, interferonu gamma (IFN-γ) i IL-6. IFN-γ. Uważa się, że jest głównym czynnikiem odpowiedzialnym za wywoływanie autoimmunologicznej reakcji prowadzącej do MS.
Interferon beta-1a (Avonex, Rebif)
Interferon beta-1a jest zatwierdzony do leczenia pacjentów z formą ustępującą MS. Pomaga spowolnić akumulację fizyczną niepełnosprawności lub zmniejszyć częstotliwość zaostrzeń klinicznych.
Dokładny mechanizm, według którego interferon beta-1a wywiera wpływ nie jest w pełni określony. Interferon beta hamuje ekspresję białek prozapalnych cytokin, włącznie z interferonem gamma (IFN-y), który uważa się za główny czynnik odpowiedzialny za wywoływanie autoimmunologicznej reakcji prowadzącej do MS.
Alemtuzumab (Lemtrada)
Alemtuzumab jest rekombinowanym przeciwciałem monoklonalnym przeciwko CD52 (antygen limfocytów). Promuje lizę komórkową zależną od przeciwciał. Jest wskazany w przypadku nawracającej postaci stwardnienia rozsianego. Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich i trwałych niekorzystnych skutków autoimmunologicznych, stosowanie jest zarezerwowane dla pacjentów, którzy mają niewystarczającą odpowiedź na 2 lub więcej innych leków na SM.
Peginterferon beta-1a (Plegridy)
Dokładny mechanizm peginterferonu beta-1a wywierający efekty u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym nie jest znany. Uważa się, że zmienia odpowiedź na antygen powierzchniowy oraz może zwiększyć aktywność immunologiczną komórek. Jest ona wskazana do leczenia nawracającej postaci stwardnienia rozsianego.
Natalizumab (Tysabri)
Natalizumab jest wskazany do stosowania w monoterapii MS do opóźnienia gromadzenia niepełnosprawności fizycznej i zmniejszenia częstości zaostrzeń klinicznych. Natalizumab jest rekombinowanym humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym, który wiąże się z alfa-4 integryną i hamuje ich przyleganie do receptorów. Specyficzny mechanizm, dzięki któremu natalizumab wywiera skutki w SM nie został zdefiniowany.
Natalizumab zawiera ostrzeżenie dla postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML). Ze względu na ryzyko wystąpienia PML, natalizumab jest dostępny tylko za pośrednictwem specjalnego programu ograniczonej dystrybucji o nazwie Tysabri Outreach Unified.
Octan glatirameru (Copaxone, Glatopa)
Octan glatirameru jest zatwierdzony do zmniejszania częstości nawrotów u pacjentów z rzutowo-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego, w tym pacjentów, którzy doświadczyli pierwszego epizodu klinicznego i mają MRI wskazujące na SM. Mechanizm glatirameru heksytolu jest nieznany, lecz uważa się, że jest odpowiedzialny za patogenezę MS. Zalecana dawka wynosi 20 mg / dobę podawana podskórnie. Miejsca do iniekcji obejmują ramiona, brzuch, biodra i uda.
Fingolimod (Gilenya)
Fingolimod to pierwsza terapia doustna przy nawracającej postaci SM, zatwierdzona przez FDA. Podobnie jak inne leki przeciwreumatyczne modyfikujące (DMDS) MS, fingolimod może zmniejszyć częstotliwość zaostrzeń klinicznych i opóźnienie gromadzenia niepełnosprawności fizycznej. Zalecana dawka dla fingolimod wynosi 0,5 mg raz na dobę.
Mechanizm, poprzez który fingolimod wywiera działanie lecznicze w MS nie jest znany, ale wydaje się, że różni się zasadniczo od innych leków na SM. Jego działanie może prowadzić do zmniejszenia migracji limfocytów do ośrodkowego układu nerwowego.
Teriflunomid (Aubagio)
Teriflunomid to doustny środek immunomodulacyjny, który wywołuje działanie przeciwzapalne, poprzez hamowanie dehydrogenazy dihydroorotanu, enzymu mitochondriów biorącego udział w syntezie pirymidyny. Jest wskazany przy nawracającej postaci SM.
Fumaran dimetylu (Tecfidera)
Fumaran dimetylu (DMF) jest doustnym aktywatorem wskazanym przy nawracającej postaci stwardnienia rozsianego. DMF jest metabolizowany szybko przez hydrolizę przez esterazy w przewodzie pokarmowym, krwi i tkankach (zanim dotrze on do krążenia) i jest przekształcany do aktywnego metabolitu, monometylowego fumaranu (MMF). MMF aktywuje czynnik jądrowy (erytroidalna pochodzące 2) -podobnych 2 (Nrf2), czynnik transkrypcji, kodowany przez gen NFE2L2. MMF zidentyfikowano jako agonistę receptora kwasu nikotynowego, w warunkach in vitro.
Daklizumab (Zinbryta)
Humanizowane monoklonalne przeciwciało, które wiąże się z wysokim powinowactwem interleukiny-2 (IL-2), podjednostka receptora (CD25). Jest wskazany przy nawracającej postaci SM.
Kortykosteroidy
Kortykosteroidy są stosowane w celu zmniejszenia stanu zapalnego i przyspieszenia zwrotu choroby z ostrymi nawrotami. Najpowszechniej stosowanymi kortykosteroidami w MS są metyloprednizolon, deksametazon i prednizon. Zostały wykorzystane krótkie cykle podawanego metyloprednizolonu dożylnie, z lub bez niewielkiej ilości prednizonu.
Metyloprednizolon (Solu-Medrol, Depo-Medrol, A-Methapred, Medrol)
Metyloprednizolon jest podany dla zaostrzeń SM. Poprzez odwrócenie zwiększonej przepuszczalność naczyń włosowatych i powstrzymywania działalności obojętnochłonnych granulocytów, metyloprednizolon może zmniejszyć stan zapalny. Ponadto, może zmieniać ekspresję pewnych cytokin prozapalnych.
Deksametazon (deksametazon Intensol, DoubleDex Active wtryskowy D)
Deksametazon można podawać przy ostrych zaostrzeniach SM. Stabilizuje on błony komórkowe i lizosomalne, zwiększa syntezę surfaktantu, zwiększa stężenie witaminy A z surowicy i hamuje prostaglandyny i cytokiny prozapalne. Deksametazon jest dostępny w postaci iniekcji, która mogą być podawana dożylnie lub domięśniowo, w różnych preparatach do podawania doustnego (tabletki, eliksir i roztwór).
Prednizon (Deltasone, Rayos)
Prednizon zapobiega lub hamuje stany zapalne i immunologiczne przy podawaniu w dawkach farmakologicznych. Działania prednizonu obejmują hamowanie nacieranie leukocytów w miejsce stanu zapalnego, zakłócenia w funkcji mediatorów reakcji zapalnej oraz tłumienie humoralnej odpowiedzi immunologicznej. Prednizon jest powszechnie podawany doustnie z lub bez metyloprednizolonu.
W leczeniu stosuje się ich zdolność do hamowania reakcji immunologicznej. Agencje wykazały pewną skuteczność w opóźnianiu progresji utraty czucia kończyn górnych u pacjentów z wtórnie postępującym SM. Azatioprynę badano w badaniach klinicznych i wykazała niewielki wpływ na nawroty i progresję choroby. Metotreksat i azatiopryna nie zostały zatwierdzone przez US Food and Drug Administration do stosowania w SM.
Azatiopryna (Azasan, Imuran)
Ten lek immunosupresyjny to antymetabolit i jest pochodną imidazolil 6-merkaptopuryny. Jest rozszczepiany do merkaptopuryny i przekształcony do kwasu 6-tiomoczowego. Azatiopryna jest powszechnie stosowana w leczeniu odrzucenia przeszczepu lub ciężkiego, aktywnego, zapalenia reumatoidalnego stawów, ale została też użyta na etykiecie dla MS.
Metotreksat (Rheumatrex, Otrexup, Rasuvo, Trexall)
Metotreksat zakłóca syntezę DNA, naprawę i replikację komórek. Hamuje reduktazę kwasu dihydrofoliowego, który bierze udział w syntezie tymidylanowej i purynowej nukleotydów. Metotreksat stosuje się wskazaniami dla MS.
Mitoksantron
Mitoksantron jest środkiem immunosupresyjnym, zatwierdzonym do leczenia wtórnie postępującego lub agresywnego nawracająco-ustępującego stwardnienia rozsianego. Jest on stosowany w celu zmniejszenia neurologicznej niepełnosprawności i / lub częstotliwości nawrotów klinicznych u pacjentów z wtórną (długoterminową) progresywną postacią choroby lub w celu leczenia pogorszenia nawracającej postaci stwardnienia rozsianego (czyli pacjenci, których stan neurologiczny jest nienormalny pomiędzy nawrotami). Mitoksantron nie jest wskazany do leczenia pacjentów z pierwotnie postępującym MS.
Terapia mitoksantronem może zwiększyć ryzyko wystąpienia wtórnej ostrej białaczki szpikowej (AML) u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym oraz u pacjentów z chorobą nowotworową.
Cyklofosfamid
Cyklofosfamid jest stosowany do leczenia postępującej formy MS. Dowody korzyści ze stosowania leku są mieszane. Środek ten nie jest zatwierdzony do leczenia SM, ale został użyty dla próby u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Cyklofosfamid wiąże się z białaczką, chłoniakiem, zakażeniem i krwotocznym zapaleniem pęcherza.
Amantadyny są dopuszczone do stosowania w profilaktyce i leczeniu grypy A i choroby Parkinsona, a zostały wykorzystane przy wskazaniu w leczeniu zmęczenia u pacjentów z SM. Mają stosunkowo niewielkie skutki uboczne i są dobrze tolerowane.
Amantadina
Amantadyny nie są zatwierdzone przez FDA do stosowania w SM, ale dawki 100 mg podawane doustnie dwa razy dziennie, są powszechnie stosowane do likwidacji zmęczenia. Mechanizm, za pomocą którego amantadyna przeciwdziała zmęczeniu u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym nie jest jasny.
Rozluźnienie mięśni szkieletowych
Farmakologiczne leczenie spastyczności obejmuje baklofen (Lioresal, Gablofen) jako czynnik pierwszego rzutu. Baklofen można z łatwością miareczkować w podzielonych dawkach. Pacjenci stosujący ten lek mogą zgłosić zmęczenie lub osłabienie jako działania niepożądane. Dantrolen jednak jest rzadko używany, ponieważ może spowodować uszkodzenie wątroby.
Baklofen (Lioresal, Gablofen)
Baklofen jest lekiem zwiotczającym mięśnie szkieletowe i jest stosowany jako leczenie pierwszego rzutu w spastyczności u pacjentów z SM. Może skutecznie łagodzić skurcze i ma niewielki wpływ na polepszenie wyników. Dokanałowe użycie baklofenu z wszczepionej pompy może być skuteczne przeciwko spastyczności u odpowiednich pacjentów. Pompa może być regulowana elektronicznie do dostarczania niewielkich ilości baklofenu w stałej lub zmiennej dawce w ciągu 24-godzin w celu zwiększenia efektywności i zmniejszenia efektów ubocznych.
Dantrolen (Dantrium, Revonto, Ryanodex)
Dantrolen jest lekiem zwiotczającym mięśnie szkieletowe, działa bezpośrednio na mięśnie szkieletowe, aby zmniejszyć ich kurczliwość. Uważa się, że zmniejsza skurcz mięśni, co ma bezpośredni wpływ na uwalnianie jonów wapnia z siateczki sarkoplazmatycznej w komórkach mięśni szkieletowych. Wpływa na wszystkie mięśnie ciała i jest stosowany rzadziej niż baklofen z powodu uszkodzenia wątroby w wyższych dawkach i licznych interakcji z innymi lekami.
Blokery nerwowo-mięśniowe, toksyny botulinowe
FDA zatwierdziło stosowanie toksyny botulinowej (Botox) w leczeniu spastyczności kończyny górnej w SM. FDA zatwierdziło również ten środek do leczenia nietrzymania moczu z powodu nadreaktywności wypieracza związanej ze stanem neurologicznym (np MS) u dorosłych, którzy mają niewystarczającą odpowiedź na leki lub nietolerancji na leki antycholinergiczne.
OnabotulinumtoxinA botulinowy (Botox)
OnabotulinumtoxinA botulinowy jest wstrzykiwaną neurotoksyną, która tymczasowo blokuje połączenia między nerwami i mięśniami, co prowadzi do krótkotrwałego rozluźnienia mięśni docelowych. Lek może być podawany raz, ale nie częściej niż co 3 miesiące.
Jest on zatwierdzony do leczenia spastyczności górnych kończyn u osób dorosłych w celu zmniejszenia nasilenia zwiększonego napięcia mięśni zginaczy stawu łokciowego (biceps), zginaczy nadgarstka i zginaczy palców.
Tyzanidyna (Zanaflex) jest działającym ośrodkowo adrenergicznym agonistą alfa2, który jest również stosowany do leczenia spastyczności u pacjentów z SM. Może być stosowany samodzielnie lub w połączeniu z baklofenem.
Tyzanidyna (Zanaflex)
Ten centralnie działający agonista alfa-adrenergiczny zakłada zmniejszenie spastyczności poprzez zwiększenie presynaptycznego hamowania neuronów ruchowych. Tyzanidyna ma działanie podobne do baklofenu, ale daje mniejsze osłabienie lub więcej sedacji. Ten lek może być miareczkowany wychodząc z 2 mg i dochodząc do maksymalnych dawkach 36 mg / dzień.
Benzodiazepiny
Benzodiazepiny są stosowane jako lek drugiego rzutu w leczeniu spastyczności u pacjentów z SM. Środki w tej klasie często obejmują diazepam i clonazepam. Chociaż te związki mogą być użyteczne jako leki pomocnicze, mogą być uspokajające i uzależniające i nie są zatwierdzone przez FDA do stosowania w MS.
Dla pacjentów, którzy również wykazują zaburzenia snu, usługodawca może zalecać działania uspokajającego wpływu benzodiazepinu. U pacjentów z zaburzeniami funkcji poznawczych, benzodiazepiny mogą być przeciwwskazane ze względu na ich działania niepożądane na ośrodkowy układ nerwowy.
Klonazepam (Klonopin)
Klonazepam jest długo działającą benzodiazepiną, która zwiększa hamowanie presynaptycznego kwasu gamma-aminomasłowego (GABA) i zmniejsza refleksy monosynaptyczne. To hamuje skurcze mięśni, ułatwiając hamujące przekaźnictwo nerwowe GABA i inne hamujące nadajniki.
Diazepam (Valium)
Diazepam moduluje postsynaptyczne działanie transmisji GABA, co daje w wyniku zahamowanie wzrostu presynaptycznego. Wydaje się, że działa na część układu limbicznego, wzgórza i podwzgórza i ma działanie uspokajające. Diazepam również okazał się być skutecznym dodatkiem do łagodzenia skurczy mięśni szkieletowych wywołanych przez zaburzenia górnego neuronu ruchowego.
Stymulatory
Modafinil (Provigil) armodafinilu (Nuvigil) dekstroamfetaminy (Dexedrine) oraz metylofenidat (Concerta, Metadate CD Metadate ER Ritalin Ritalin SR) są środkami ułatwiającymi bezsenność, są zatwierdzone do leczenia narkolepsji. Środki te są również używane w leczeniu zmęczenia bez zakłócania prawidłowej architektury snu u pacjentów z SM. Modafinil oraz metylofenidat były również stosowane w leczeniu zaburzeń poznawczych w MS.
Modafinil (Provigil)
Modafinil jest wymieniony w Załączniku IV Controlled Substances Act. Sprzyja czuwaniu i jest stosowany w leczeniu zmęczenia bez zakłócania prawidłowej architektury snu. Pacjentów należy obserwować pod kątem objawów użycia lub nadużycia, ponieważ lek ma psychoaktywne i euforyczne efekty podobne do tych obserwowanych w przypadku innych zaplanowanych stymulantów ośrodkowego układu nerwowego (np metylofenidat). Mechanizm działania modafinylu jest nieznany.
Armodafinil (Nuvigil)
Armodafinil wywołuje bezsenność wspomagającego działania podobnie do środków sympatykomimetycznych, chociaż jego profil farmakologiczny nie jest identyczny z profilem sympatomimetycznych amin. Jest wskazany do poprawy bezsenności u osób z nadmierną sennością związaną z narkolepsją, bezdechem, Zespołem obturacyjnego bezdechu (OSAHS) lub zaburzeniami snu. Jest on również stosowany w leczeniu zmęczenia bez zakłócania prawidłowej architektury snu. Może być również stosowany jako lek wzmacniający w leczeniu zaburzeń poznawczych w MS.
Metylofenidat (Concerta, Daytrana, Metadate CD, Metadate ER, Methylin, Ritalin, Ritalin LA, Aptensio XR)
Metylofenidat jest pochodną piperydyny. Pobudza korę mózgową i struktury podkorowe.
Dextroamphetamina (Dexedrine, ProCentra, Zenzedi)
Środek ten zwiększa ilość krążącej dopaminy i noradrenaliny w korze mózgowej przez blokowanie wychwytu zwrotnego noradrenaliny i dopaminy.
Leki przeciwdrgawkowe i inne
Gabapentyna jest lekiem przeciwdrgawkowym, który jest szczególnie użyteczny u pacjentów, którzy doświadczają spastyczności i bólu neuropatycznego. Środki przeciwdrgawkowe (na przykład, karbamazepina, fenytoina) mogą być również stosowane w leczeniu bólu wtórnego w MS. Topiramat (Topamax) jest przeciwdrgawkowym lekiem, który może być stosowany u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym lub z drżeniem i skurczami.
Gabapentyny (Neurontin, Gralise, Fanatrex FusePaq)
Gabapentyna jest stabilizatorem membrany i strukturalnym analogiem neuroprzekaźnika hamującego GABA. Paradoksalnie, gabapentyna nie wywiera wpływu na receptory GABA. Służy ona do leczenia bólu i zapewnia sedację u pacjentów z bólem neuropatycznym.
Karbamazepina (Tegretol, Tegretol XR, Epitol, Carbatrol)
Karbamazepina jest blokerem kanału sodowego, który zazwyczaj zapewnia znaczne lub całkowite ustąpienie bólu u 80% osób z SM w ciągu 24-48 godzin. Zmniejsza trwałą, wysoką częstotliwość powtarzalnego wypalania nerwowego i jest silnym induktorem enzymów, które mogą indukować własny metabolizm.
Pregabaliny (Lyrica)
Pregabaliny to strukturalne pochodne GABA o nieznanym mechanizmie działania. Są one stosowane w leczeniu bólu neuropatycznego.
Topiramat (Topamax, Qudexy)
Dokładny mechanizm wpływu przeciwdrgawkowego topiramatu jest nieznany. Działania topiramatu pociągają za sobą kilka mechanizmów, w tym zmniejszenie czasu trwania nieprawidłowych wyładowań i liczby potencjałów czynnościowych w obrębie każdego zrzutu. Topiramat zwiększa częstotliwość, przy której GABA aktywuje receptory GABA-A. Wreszcie, hamuje transmisję pobudzenia antagonizowania pewnych typów receptorów glutaminianu.
Leki przeciwdrgawkowe, hydantoiny
Leki przeciwdrgawkowe, takie jak fenytoina, mogą być również stosowane w leczeniu bólu wtórnego w MS.
Fenytoina (Dilantin, Phenytek)
Fenytoina blokuje kanały sodowe niespecyficzne i tym samym zmniejsza pobudliwość neuronów u uczulonych nocyceptorów-C. Jest skuteczna w leczeniu bólu neuropatycznego, ale nie hamuje wydzielania insuliny i może wywołać hiperosmolarną śpiączkę u pacjentów z cukrzycą.
Inhibitory wychwytu zwrotnego noradrenaliny
Selektywne inhibitory serotoniny / wychwytu zwrotnego noradrenaliny (SNRI) są zasadniczo stosowane jako leki przeciwdepresyjne; Jednak duloksetyny są również wskazane do łagodzenia różnych typów bólu.
Duloksetyny (Cymbalta, Irenka)
Silny inhibitor neuronalnej serotoniny i wychwytu noradrenaliny, stosowany jako lek przeciwdepresyjny i do łagodzenia bólu neuropatycznego.
Niesteroidowe leki przeciwzapalne
Środki farmakologiczne stosowane w leczeniu bólu we wtórnym SM są niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ), środkami przeciwbólowymi lub innymi. Ibuprofen jest również wymieniany jako potencjalnie mający korzystny wpływ na objawy napadowe. Rzadko wskazane jest używanie narkotyków. Powszechnie stosowane leki z grupy NLPZ to ibuprofen (Motrin, Advil) i naproksen (naprosyn, Aleve, Anaprox, Anaprox DS Naprelan).
Ibuprofen (Motrin, Advil)
Ibuprofen jest lekiem z wyboru pacjentów z łagodnym do umiarkowanego bólu. Hamuje odczyny zapalne i ból poprzez zmniejszenie syntezy prostaglandyn.
Naproksen (Naprosyn, Aleve, Anaprox DS, Naprelan, naproksen DR)
Naproksen jest stosowany do łagodzenia bólu o nasileniu łagodnym do umiarkowanego. Hamuje reakcje zapalne i ból zmniejszając aktywność cyklooksygenazy, która jest odpowiedzialna za syntezę prostaglandyn.
Diklofenak (Cambia, Zipsor, Zorvolex, Dyloject)
Diklofenak hamuje syntezę prostaglandyn poprzez zmniejszenie aktywności COX, co z kolei zmniejsza powstawanie prekursorów prostaglandyn.
Indometacyna (Indocin, Tivorbex)
Indometacyna jest uważana za najskuteczniejszą NLPZ w leczeniu AS, choć nie ma dowodów naukowych na poparcie tego wniosku. Jest ona stosowana do łagodzenia bólu o nasileniu łagodnym do umiarkowanego; hamuje reakcje zapalne i ból, zmniejszając aktywność COX, co powoduje zmniejszenie syntezy prostaglandyn.
Leki przeciwskurczowe, na nietrzymanie moczu
Leczenie dysfunkcji pęcherza u pacjentów z SM obejmuje tłumienie oraz zapewnienia efektywnego drenażu moczu. Środki przeciwskurczowe, które przyczyniają się do zmniejszenia skurczy mięśni pęcherza i częstego parcia na mocz spowodowanego przez skurcze, obejmują oksybutyninę (Ditropan, Ditropan XL) lub tolterodyny (Detrol, Detrol LA).
Tolterodyna (Detrol, Detrol LA)
Tolterodyna jest konkurencyjnym antagonistą receptora muskarynowego. Zarówno skurcz pęcherza moczowego i ślinienie zachodzi za pośrednictwem cholinergicznych receptorów muskarynowych.
Oksybutynina (Gelnique, Ditropan XL, Oxytrol)
Oksybutynina jest przeciwskurczowym lekiem, który wywiera bezpośredni wpływ na mięśnie gładkie i hamuje działanie muskarynowe acetylocholiny w mięśniach gładkich. Powoduje to rozluźnienie mięśni gładkich pęcherza moczowego. Jest wskazany do łagodzenia objawów moczowych u pacjentów. Jest metabolizowany w wątrobie i wydalany przez nerki.
Inhibitory acetylocholinoesterazy
Stwardnienie rozsiane może mieć wpływ na funkcje poznawcze. Zabiegi stosowane w leczeniu choroby Alzheimera, takie jak donepezil (Aricept) mogą również mieć kilka potencjalnych korzystnych efektów; Jednakże nie zostało to potwierdzonae w badaniach klinicznych. Donepezyl nie jest zatwierdzony przez FDA do stosowania w SM. Depresja może również przyczynić się do zaburzeń poznawczych i powinna być traktowana poważnie, jeśli jest zdiagnozowana.
Donepezyl (Aricept)
Donepezyl selektywnie hamuje acetylocholinoesterazy, enzymy odpowiedzialne za zniszczenie acetylocholiny.
Środki przeczyszczające
Farmakologiczne zarządzanie zaparciami u pacjentów z SM obejmuje stosowanie zmiękczaczy kału. Środki zmiękczające stolec, takie jak sód dokuzanu (Colace), zmniejszają napięcie powierzchniowe, dzięki czemu woda dostaje się do stolca.
Dokuzan sodu (Colace, Silace, Sof-Lax Promolaxin Kao-Tin)
Dokuzan sodu umożliwia wprowadzenie wody i tłuszczu w stolec, powodując jego zmiękczenie. Poprzez swoje właściwości powierzchniowo czynne, dokusan sodu prowadzi do zmiękczenia stolca. Dokuzan sodu nie jest środkiem przeczyszczającym i nie uzależnia. Z długotrwałego stosowania mogą wystąpić tachyfilaksje. Ten środek jest skuteczny i nie indukuje wypróżniania.
Psyllium (Fiber Terapia, Gen-Mucil, Konsyl, Metamucil MultiHealth Fiber)
Psyllium nie jest podawany doustnie i wchłania ciecz w przewodzie pokarmowym, tym samym zmieniając jelitowy transport płynów i elektrolitów. Wchłanianie cieczy powoduje również rozszerzenie stolca i ułatwia perystaltykę i ruchliwość jelit.
Metylocelulozy (Citrucel)
Metyloceluloza zwiększa objętość stolca i w ten sposób stymuluje perystaltykę jelit, która zwiększa i zmniejsza ruchliwość przejścia Gl. Działania te wynikają z metylocelulozy w łatwym przejściu stolca u pacjentów z przewlekłym zaparciem.
Środki przeciwbiegunkowe
Biegunka, jeżeli wystąpi, to zazwyczaj nie jest związana z MS. Jej wystąpienie jest bardziej prawdopodobne z powodu diety, podrażnienia jelit lub nadużywania środków przeczyszczających i zmiękczających kał lub jest niekorzystnego wpływu leków. Difenoksylan i atropiny (Lomotil) to leki przeciwbiegunkowe, które pomagają spowolnić mięśnie jelit.
Difenoksylan i atropina (Lomotil)
Difenoksylat wydaje się wywierać efekt na komórkach mięśni gładkich w przewodzie pokarmowym.
Blokery kanałów potasowych
Opóźniając repolaryzację i przedłużając czas trwania potencjału czynnościowego, środki w tej klasie poprawiają przewodzenie w ogniskowo zdemielinizowanych aksonach, które mogą wzmocnić aktywność skurczu szkieletowych włókien mięśniowych oraz poprawić funkcję neurologiczną obwodowego silnika.
Dalfampridina (Ampyra)
Dalfampridina to bloker potasu, jest zatwierdzona w leczeniu poprawy chodzenia u pacjentów z SM. Wykazano wzrost w prędkości chodu.
czwartek, 3 listopada 2016
Wytyczne stwardnienia rozsianego
Następujące organizacje wydały wytyczne stosowane w diagnostyce obrazowej MS:
Konsorcjum (CMSC)
MAGNIMS (Magnetic Resonance Imaging w MS)
Europejska Akademia Neurologii (EAN)
Chociaż samo MRI nie może być stosowane do diagnozowania stwardnienia rozsianego, wszystkie cztery wytyczne (MAGNIMS ma dwa) zgadzają się, że to postępowanie z wyboru potwierdza SM i służy do monitorowania postępu choroby w mózgu i rdzeniu kręgowym.
Konsorcjum (CMSC)
CMSC zaleca użycie wyższej rozdzielczości trójwymiarowej (3D) obrazowania nad dwuwymiarowym (2D) w miarę możliwości. Zalecane badania dla pacjentów z CIS lub podejrzewanym MS zawierają następujące elementy:
Protokół MRI mózgu na początku badania
- MRI rdzenia kręgowego, jeśli występuje zapalenie rdzenia, wynik MRI mózgu jest niejednoznaczny lub wiek chorego jest większy niż 40 lat
- MRI przewodu szyjnego wykonywane równocześnie z MRI mózgu jest korzystne u pacjentów z lub bez poprzecznego zapalenie rdzenia
- Orbital MRI, jeśli występuje ciężkie zapalenie nerwu wzrokowego
Zalecane harmonogramy obserwacji MRI mózgu u pacjentów z CIS lub podejrzewanym MS przedstawiają się następująco:
6-12 miesięcy dla CIS wysokiego ryzyka (≥2 jajowate zmiany na fi rst MRI)
12-24 miesięcy dla CIS niskiego ryzyka (normalne MRI mózgu ndings Fi) i / lub niepewnego zespołu klinicznego (np radiologicznie izolowane syndromu [RIS]) Kontynuacja MRI mózgu jest zalecana u chorych z ustalonym rozpoznaniem stwardnienia rozsianego, w następujących okolicznościach:
- Po porodzie
- Przed rozpoczęciem terapii choroby
- Około 6 miesięcy po włączeniu terapii modyfikacji choroby, aby ustanowić nowy punkt odniesienia w nowej terapii
- Co 1-2 lata w trakcie leczenia choroby, w celu oceny aktywności choroby subklinicznej
- W przypadku nieoczekiwanego pogorszenia stanu klinicznego lub ponownej oceny pierwotnej diagnozy
Dodatkowo, przy MRI mózgu zaleca się monitorowanie postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML) w następujących odstępach czasu:
- Co 12 miesięcy dla pacjentów z negatywnym wynikiem dla przeciwciał wirusa JC w surowicy
- Co 3-6 miesiące dla pacjentów ze stwierdzonym w surowicy przeciwciałem wirusa JC , przy czym czas trwania leczenia z natalizumab ≥18 miesięcy
W 2005 roku w sieci MAGNIMS ukazały się dwa odrębne wytyczne dotyczące wykorzystania MRI w SM. Jeden z nich obejmuje diagnozę podejrzenia SM, a drugi obejmuje wykorzystanie rezonansu magnetycznego w monitorowaniu choroby. Wytyczne MAGNIMS obejmują aktualnie dostępne dowody wystarczające do korzystania z zaawansowanego MRI w celu ustalenia wstępnej diagnozy lub różnicowej diagnozy SM u pacjentów z CIS.
Inne zalecenia są następujące:
MRI rdzenia kręgowego powinno być zawsze wykonywane u pacjentów z objawami zachorowania rdzenia kręgowego.
MRI rdzenia kręgowego powinno być wykonywane, gdy wyniki MRI mózgu są niejednoznaczne.
- 3-6 miesięcy po bazowym skanowaniu mózgu u pacjentów z RIS lub CIS i nienormalnym MRI
- Jeśli drugi skan mózgu jest niejednoznaczny, trzeci można zrobić 6-12 miesięcy później - Kontynuacja MRI rdzenia kręgowego u pacjentów z CIS, w celu wykazania rozpowszechniania
w przestrzeni (DIS) i rozpowszechniania w czasie (DIT), ma ograniczoną wartość i nie powinna być wykonywana rutynowo.
Zalecenie do monitorowania pacjentów z ustalonym rozpoznaniem stwardnienia rozsianego to:
- Zastosowanie MRI rdzenia kręgowego oprócz MRI mózgu nie jest zalecane do rutynowego monitorowania i powinno być ograniczone do pewnych sytuacji klinicznych (np niewyjaśnione i / lub nieoczekiwane objawy rdzenia kręgowego)
- Chociaż oceny objętości mózgu nie odgrywają roli w diagnostyce SM, mogą być dobrym wskaźnikiem długotrwałej niepełnosprawności
- Szybkości zmian objętości mózgu nie są zalecane jako wskaźnik progresji choroby u poszczególnych pacjentów, ze względu na problemy techniczne, biologiczne i farmakologiczne, które mogą wpływać na pomiar i interpretację szybkości zaniku.
- MRI powinno być objęte monitorowaniem leków do badań przesiewowych, monitorowaniem niespodziewanej aktywności choroby (w tym reakcje paradoksalne) oraz chorób współistniejących.
- U pacjentów z wysokim ryzykiem rozwoju oportunistycznych infekcji, MRI mózgu należy wykonać w czasie, gdy aktualne leczenie zostaje przerwane, lub gdy nowe leczenie rozpoczyna się.
- Ulepszony system bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego, w tym MRI mózgu co 3-4 miesiące przez okres do 12 miesięcy, jest wymagany u pacjentów leczonych natalizumabem z innymi lekami (w tym fingolimod, alemtuzumab i fumaranu dimetylu).
W 2011 wytyczne Europejskiej Akademii Neurologii (EAN) nie wykazują sprzeczności z wytycznymi CMSC i MAGNIMS.
Terapie modyfikujące przebieg choroby
Obecnie większość środków modyfikujących przebieg choroby zostało zatwierdzone do użytku tylko w nawracającej postaci SM. Aby zaspokoić potrzebę wczesnej interwencji, Koalicja Stwardnienia Rozsianego opracowała dokument konsensusu w 2014 roku, aby zapewnić wsparcie dla szerszego dostępu do US Food and Drug Administration (FDA).
Wytyczne zalecają leczenie z FDA - czynnikiem modyfikującym choroby, jak najszybciej po wystąpieniu jednego z następujących objawów:
- Diagnoza nawracającego MS
- Pierwszy epizod objawów neurologicznych
- Diagnoza wtórnego postępującego SM (SPMS), ale tylko gdy pacjent nadal ma nawroty i / lub zmiany zapalne w MRI
Ponadto wytyczne zalecają leczenie jakiejkolwiek choroby lekami modyfikującymi i powinno być to kontynuowane przez czas nieokreślony, chyba że nastąpi którykolwiek z poniższych warunków:
- Leczenie zawodzi i nie da się odpowiednio kontrolować choroby
- Skutki uboczne są nie do przyjęcia
- Pacjent nie jest w stanie kontynuować zalecanej terapii
- Jest dostępne bardziej odpowiednie leczenie
Dodatkowe zalecenia są następujące:
- Zmiany z jednego leczenia choroby do drugiego powinny nastąpić tylko z medycznie odpowiednich powodów
- Gdy lek nie zapewnia odpowiednich korzyści, należy rozważyć inny środek o innym mechanizmie działania.
- Czynniki wpływające na wybór leczenia są złożone, należy skierować pacjenta do opieki zdrowotnej
- Dostęp do leczenia nie powinien być ograniczony przez częstość nawrotów, stopień niepełnosprawności lub cechy osobiste, takie jak wiek, płeć, pochodzenie etniczne
- Braku nawrotów może wskazywać, że leczenie działa i nie powinno się go zaprzestawać.
Konsorcjum (CMSC)
MAGNIMS (Magnetic Resonance Imaging w MS)
Europejska Akademia Neurologii (EAN)
Chociaż samo MRI nie może być stosowane do diagnozowania stwardnienia rozsianego, wszystkie cztery wytyczne (MAGNIMS ma dwa) zgadzają się, że to postępowanie z wyboru potwierdza SM i służy do monitorowania postępu choroby w mózgu i rdzeniu kręgowym.
Konsorcjum (CMSC)
CMSC zaleca użycie wyższej rozdzielczości trójwymiarowej (3D) obrazowania nad dwuwymiarowym (2D) w miarę możliwości. Zalecane badania dla pacjentów z CIS lub podejrzewanym MS zawierają następujące elementy:
Protokół MRI mózgu na początku badania
- MRI rdzenia kręgowego, jeśli występuje zapalenie rdzenia, wynik MRI mózgu jest niejednoznaczny lub wiek chorego jest większy niż 40 lat
- MRI przewodu szyjnego wykonywane równocześnie z MRI mózgu jest korzystne u pacjentów z lub bez poprzecznego zapalenie rdzenia
- Orbital MRI, jeśli występuje ciężkie zapalenie nerwu wzrokowego
Zalecane harmonogramy obserwacji MRI mózgu u pacjentów z CIS lub podejrzewanym MS przedstawiają się następująco:
6-12 miesięcy dla CIS wysokiego ryzyka (≥2 jajowate zmiany na fi rst MRI)
12-24 miesięcy dla CIS niskiego ryzyka (normalne MRI mózgu ndings Fi) i / lub niepewnego zespołu klinicznego (np radiologicznie izolowane syndromu [RIS]) Kontynuacja MRI mózgu jest zalecana u chorych z ustalonym rozpoznaniem stwardnienia rozsianego, w następujących okolicznościach:
- Po porodzie
- Przed rozpoczęciem terapii choroby
- Około 6 miesięcy po włączeniu terapii modyfikacji choroby, aby ustanowić nowy punkt odniesienia w nowej terapii
- Co 1-2 lata w trakcie leczenia choroby, w celu oceny aktywności choroby subklinicznej
- W przypadku nieoczekiwanego pogorszenia stanu klinicznego lub ponownej oceny pierwotnej diagnozy
Dodatkowo, przy MRI mózgu zaleca się monitorowanie postępującej wieloogniskowej leukoencefalopatii (PML) w następujących odstępach czasu:
- Co 12 miesięcy dla pacjentów z negatywnym wynikiem dla przeciwciał wirusa JC w surowicy
- Co 3-6 miesiące dla pacjentów ze stwierdzonym w surowicy przeciwciałem wirusa JC , przy czym czas trwania leczenia z natalizumab ≥18 miesięcy
W 2005 roku w sieci MAGNIMS ukazały się dwa odrębne wytyczne dotyczące wykorzystania MRI w SM. Jeden z nich obejmuje diagnozę podejrzenia SM, a drugi obejmuje wykorzystanie rezonansu magnetycznego w monitorowaniu choroby. Wytyczne MAGNIMS obejmują aktualnie dostępne dowody wystarczające do korzystania z zaawansowanego MRI w celu ustalenia wstępnej diagnozy lub różnicowej diagnozy SM u pacjentów z CIS.
Inne zalecenia są następujące:
MRI rdzenia kręgowego powinno być zawsze wykonywane u pacjentów z objawami zachorowania rdzenia kręgowego.
MRI rdzenia kręgowego powinno być wykonywane, gdy wyniki MRI mózgu są niejednoznaczne.
- 3-6 miesięcy po bazowym skanowaniu mózgu u pacjentów z RIS lub CIS i nienormalnym MRI
- Jeśli drugi skan mózgu jest niejednoznaczny, trzeci można zrobić 6-12 miesięcy później - Kontynuacja MRI rdzenia kręgowego u pacjentów z CIS, w celu wykazania rozpowszechniania
w przestrzeni (DIS) i rozpowszechniania w czasie (DIT), ma ograniczoną wartość i nie powinna być wykonywana rutynowo.
Zalecenie do monitorowania pacjentów z ustalonym rozpoznaniem stwardnienia rozsianego to:
- Zastosowanie MRI rdzenia kręgowego oprócz MRI mózgu nie jest zalecane do rutynowego monitorowania i powinno być ograniczone do pewnych sytuacji klinicznych (np niewyjaśnione i / lub nieoczekiwane objawy rdzenia kręgowego)
- Chociaż oceny objętości mózgu nie odgrywają roli w diagnostyce SM, mogą być dobrym wskaźnikiem długotrwałej niepełnosprawności
- Szybkości zmian objętości mózgu nie są zalecane jako wskaźnik progresji choroby u poszczególnych pacjentów, ze względu na problemy techniczne, biologiczne i farmakologiczne, które mogą wpływać na pomiar i interpretację szybkości zaniku.
- MRI powinno być objęte monitorowaniem leków do badań przesiewowych, monitorowaniem niespodziewanej aktywności choroby (w tym reakcje paradoksalne) oraz chorób współistniejących.
- U pacjentów z wysokim ryzykiem rozwoju oportunistycznych infekcji, MRI mózgu należy wykonać w czasie, gdy aktualne leczenie zostaje przerwane, lub gdy nowe leczenie rozpoczyna się.
- Ulepszony system bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego, w tym MRI mózgu co 3-4 miesiące przez okres do 12 miesięcy, jest wymagany u pacjentów leczonych natalizumabem z innymi lekami (w tym fingolimod, alemtuzumab i fumaranu dimetylu).
W 2011 wytyczne Europejskiej Akademii Neurologii (EAN) nie wykazują sprzeczności z wytycznymi CMSC i MAGNIMS.
Terapie modyfikujące przebieg choroby
Obecnie większość środków modyfikujących przebieg choroby zostało zatwierdzone do użytku tylko w nawracającej postaci SM. Aby zaspokoić potrzebę wczesnej interwencji, Koalicja Stwardnienia Rozsianego opracowała dokument konsensusu w 2014 roku, aby zapewnić wsparcie dla szerszego dostępu do US Food and Drug Administration (FDA).
Wytyczne zalecają leczenie z FDA - czynnikiem modyfikującym choroby, jak najszybciej po wystąpieniu jednego z następujących objawów:
- Diagnoza nawracającego MS
- Pierwszy epizod objawów neurologicznych
- Diagnoza wtórnego postępującego SM (SPMS), ale tylko gdy pacjent nadal ma nawroty i / lub zmiany zapalne w MRI
Ponadto wytyczne zalecają leczenie jakiejkolwiek choroby lekami modyfikującymi i powinno być to kontynuowane przez czas nieokreślony, chyba że nastąpi którykolwiek z poniższych warunków:
- Leczenie zawodzi i nie da się odpowiednio kontrolować choroby
- Skutki uboczne są nie do przyjęcia
- Pacjent nie jest w stanie kontynuować zalecanej terapii
- Jest dostępne bardziej odpowiednie leczenie
Dodatkowe zalecenia są następujące:
- Zmiany z jednego leczenia choroby do drugiego powinny nastąpić tylko z medycznie odpowiednich powodów
- Gdy lek nie zapewnia odpowiednich korzyści, należy rozważyć inny środek o innym mechanizmie działania.
- Czynniki wpływające na wybór leczenia są złożone, należy skierować pacjenta do opieki zdrowotnej
- Dostęp do leczenia nie powinien być ograniczony przez częstość nawrotów, stopień niepełnosprawności lub cechy osobiste, takie jak wiek, płeć, pochodzenie etniczne
- Braku nawrotów może wskazywać, że leczenie działa i nie powinno się go zaprzestawać.
Leczenie stwardnienia rozsianego
Leczenie stwardnienia rozsianego (MS) ma 2 aspekty: leczenie immunomodulujące (IMT) dla chorób układu odpornościowego oraz terapia w celu łagodzenia objawów lub ich modyfikacji. IMT jest ukierunkowany na zmniejszenie częstości nawrotów oraz spowalniania progresji. Obecnie większość środków modyfikujących przebieg choroby zostało zatwierdzone do użytku tylko w nawracającej postaci SM. Mitoksantron jest również dopuszczony do leczenia wtórnego (długoterminowego) w postępującym i nawracającym SM.
Chociaż terapia z immunomodulacyjnymi lekami nie jest jeszcze powszechną praktyką na całym świecie, badania procesu TOPIC sugerują, że wczesna interwencja może być właściwe. Decyzje dotyczące wczesnego leczenia nawrotowego SM mogą być prowadzone przy użyciu kryteriów diagnostycznych McDonald.
Wyniki wieloośrodkowego TOPIC mówią, że leczenie klinicznie CIS z lekiem teriflunomid opóźnia przemianę do SM. Pacjenci z CIS mają duże prawdopodobieństwo wystąpienia stwardnienia rozsianego.
Badano 618 pacjentów leczonych teriflunomidem w dawkach 14 mg i 7 mg dziennie albo placebo. W ciągu 2 lat leczenia u pacjentów otrzymujących 14 mg teriflunomidu zauważono zmniejszenie o 43% ryzyka dla konwersji w porównaniu z placebo. Pacjenci, którzy otrzymywali 7 mg leku na dzień wykazywali 37% zmniejszenia ryzyka porównaniu z placebo.
Ze względu na szerokie spektrum objawów klinicznych, które mogą wskazywać MS, pacjenci mogą wymagać konsultacji z różnymi specjalistami. Rzeczywiście, pacjentom z SM często najlepiej służy interdyscyplinarne podejście.
Chociaż terapia z immunomodulacyjnymi lekami nie jest jeszcze powszechną praktyką na całym świecie, badania procesu TOPIC sugerują, że wczesna interwencja może być właściwe. Decyzje dotyczące wczesnego leczenia nawrotowego SM mogą być prowadzone przy użyciu kryteriów diagnostycznych McDonald.
Wyniki wieloośrodkowego TOPIC mówią, że leczenie klinicznie CIS z lekiem teriflunomid opóźnia przemianę do SM. Pacjenci z CIS mają duże prawdopodobieństwo wystąpienia stwardnienia rozsianego.
Badano 618 pacjentów leczonych teriflunomidem w dawkach 14 mg i 7 mg dziennie albo placebo. W ciągu 2 lat leczenia u pacjentów otrzymujących 14 mg teriflunomidu zauważono zmniejszenie o 43% ryzyka dla konwersji w porównaniu z placebo. Pacjenci, którzy otrzymywali 7 mg leku na dzień wykazywali 37% zmniejszenia ryzyka porównaniu z placebo.
Ze względu na szerokie spektrum objawów klinicznych, które mogą wskazywać MS, pacjenci mogą wymagać konsultacji z różnymi specjalistami. Rzeczywiście, pacjentom z SM często najlepiej służy interdyscyplinarne podejście.
Stwardnienie rozsiane - różnicowanie i choroby podobne
Częstym błędem jest przekonanie, że każdy atak demielinizacji OUN oznacza diagnozę ostrego stwardnienia rozsianego (MS). Gdy pacjent ma pierwszy atak demielinizacji, lekarz nie może uciekać się do diagnozowania stwardnienia rozsianego, ponieważ różnicowanie zawiera szereg innych chorób.
Lekarze, którzy specjalizują się w SM często widzą u pacjentów źle zdefiniowane, niejasne dolegliwości i zmiany hyperintensywne na skanach rezonansu magnetycznego (MRI) głowy lub kręgosłupa. Staranne przesłuchanie w tych przypadkach mówi, że objawy były stereotypowe i niejasne lub są spójne z innymi zaburzeniami (np mroczki migocące u pacjenta z towarzyszącymi objawami migreny lub z zespołem cieśni nadgarstka). Historia zapalenia opon mózgowych w dzieciństwie sporadycznie wyłania chorobę.
Innym często spotykanym problemem jest obecność małych T2 w badaniach MRI ośrodkowego układu nerwowego, zazwyczaj określanych przez neurologów jako niezidentyfikowane jasne obiekty (UBOS). Te niespecyficzne zmiany są stosunkowo częste w ogólnej populacji osób dorosłych, a korelacja kliniczna (czyli wysoki stopień podejrzenia oparty na dowodach klinicznych) staje się ważny w diagnostyce. Aby potwierdzić SM w takich przypadkach lekarz powinien szukać miejsc zaangażowania, które są rzadkie dla UBOS ale częste dla MS (np ciała modzelowatego lub całego rdzenia kręgowego). Objawy:
- Nowotwory rdzenia kręgowego (np gwiaździaki, wyściółczaki)
- Ostre rozsiane zapalenie mózgu i rdzenia (ADEM)
- Choroba Schilder
- Stwardnienie koncentryczne
- Sarkoidoza
- Mózgowa autosomalna dominująca arteriopatia z podkorowych zawałów i leukoencefalopatii (CADASIL)
- Poprzeczne zapalenie rdzenia
- Zawał rdzenia kręgowego
- Zapalenie naczyń
- Promieniowanie rdzenia kręgowego
- Przetoka tętniczo-żylna
- Postępująca wieloogniskowa leukoencepatia
- Podostre połączone zwyrodnienie rdzenia kręgowego (witaminy B 12)
- Choroba niedokrwienna małych naczyń (wpływa głównie na mózg i z powodu chorób naczyniowych
- czynników ryzyka, takich jak cukrzyca, nadciśnienie, hiperlipidemia, podeszły wiek).
Nowotwory rdzenia kręgowego
Zarówno pierwotne i przerzutowe nowotwory rdzenia kręgowego należy uwzględnić w diagnostyce różnicowej SM. torbiele i krwotok potwierdza rozpoznanie nowotworu.
ADEM
ADEM charakteryzuje się ostrą dysfunkcją móżdżku i nerwów czaszkowych z encefalopatią, prowadzącą do śpiączki i ewentualnej śmierci w 30% przypadków. Czasami ADEM ma piorunujące składniki krwotoczne, w którym to przypadku jest on określany jako ostre zapalenie mózgu i rdzenia.
MRI mózgu mogą być przydatne do wyświetlania dodatkowych zmian w przypadku SM lub ADEM. Warunek ten zwykle reaguje na terapię steroidami; Dlatego proces leczenia jest często uważany za ważny przed wykonaniem biopsji. Proces ten jest zwykle jednofazowy.
Choroba Schilder
Choroba Schilder jest charakterystyczna u dzieci i młodzież przez masywną demielinizację, prezentując często asymetryczne ogniska (często wielkości całego płata) w istocie białej w MRI i złośliwy kurs (tj pogorszenie na kilka miesięcy lub kilka lat, ślepota korowa lub porażenie kończyn dolnych). U niektórych pacjentów może si e zmniejszyć poprzez stosowanie steroidów i terapii immunosupresyjnej.
Stwardnienie koncentryczne
Stwardnienie koncentryczne jest uważane przez niektórych autorów jako wariant choroby Schildera ze zmianami w MRI przedstawiającymi charakterystykę przemiennego wzoru oszczędzonego i zniszczonych białek, która wskazuje przebieg procesu chorobowego z komory na zewnątrz. Stwardnienie koncentryczne często wiąże się ze stanami zapalnymi płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF). Wykazuje bardziej piorunującą progresję niż typowe MS.
Sarkoidoza
Sarkoidoza polega na OUN u około 5% przypadków.
CADASIL
CADASIL jest autosomalną, dominującą chorobą dotykającą małe i średnie naczynia krwionośne mózgu i charakteryzuje się nawracającymi bólami głowy i udarami mózgu lub przemijającymi napadami niedokrwiennymi. Mutacje genu Notch 3 można wykazać w obecnych technikach laboratoryjnych. U młodych osób z CADASIL którzy mają wiele białych zmian materii, CADASIL może być błędnie mylone z MS. Klasyczny CADASIL obejmuje płaty czołowe i skroniowe oraz szare komórki (jądra podkorowe oraz wzgórza). Wywiad rodzinny w kierunku bólów głowy i udaru powinien być pomocny przy diagnostyce dla CADASIL.
Poprzeczne zapalenie rdzenia
Poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego, to termin zwykle używany do mielopatii idiopatycznej zapalnej. Obrzęk i wzmocnienie rdzenia kręgowego mogą być widoczne w MRI, często wpływają na dłuższy odcinek niż typowy w SM. To również należy odróżnić od rozległego poprzecznego zapalenia rdzenia w chorobie Dević.
Zawałe rdzenia kręgowego
Zawał rdzenia jest bardziej powszechny na poziomie klatki piersiowej. Zazwyczaj tylko jedno uszkodzenie jest obecne. Kontrast może być obecny, choć nie jest dominantą. Zmiana sygnału początkowo zwykle wiąże się z przednią istotą szarą (dystrybucyjną tętnicy przedniej rdzenia). Objawy kliniczne pacjenta będą ostre. Szczególnie wówczas, gdy pacjent jest starszy i / lub ma historię operacji aorty / naczyniowej.
Procesy naczyniowe
Procesy zapalenia naczyń, takie jak toczeń rumieniowaty układowy może spowodować uszkodzenia kręgosłupa, które naśladuje MS. Często są obecne wielokrotne zmiany. Jednakże, historia kliniczna jest często znana i pozwala na określenie prawidłowej diagnozy.
Promieniowanie rdzenia kręgowego
Promieniowanie rdzenia kręgowego zazwyczaj występuje tylko u pacjentów, którzy otrzymali dawki większe niż 4000 cGy. Jednakże, chemioterapia może być synergiczna (to znaczy, może prowadzić do uwrażliwienia, wywołując zapalenie rdzenia kręgowego przy niskich dawkach promieniowania). Okres utajenia wynosi 1-3 lat. Na obrazach mogą być widoczne obwodowe wzmocnienia.
Przetoka tętniczo-żylna
Przetoka tętniczo-żylna występuje zwykle na poziomie piersiowym, a pacjenci są zwykle starsi niż 50 lat, o długiej historii bólu pleców. Nieprawidłowość sygnału przewodu może obejmować bardzo długi odcinek.
Lekarze, którzy specjalizują się w SM często widzą u pacjentów źle zdefiniowane, niejasne dolegliwości i zmiany hyperintensywne na skanach rezonansu magnetycznego (MRI) głowy lub kręgosłupa. Staranne przesłuchanie w tych przypadkach mówi, że objawy były stereotypowe i niejasne lub są spójne z innymi zaburzeniami (np mroczki migocące u pacjenta z towarzyszącymi objawami migreny lub z zespołem cieśni nadgarstka). Historia zapalenia opon mózgowych w dzieciństwie sporadycznie wyłania chorobę.
Innym często spotykanym problemem jest obecność małych T2 w badaniach MRI ośrodkowego układu nerwowego, zazwyczaj określanych przez neurologów jako niezidentyfikowane jasne obiekty (UBOS). Te niespecyficzne zmiany są stosunkowo częste w ogólnej populacji osób dorosłych, a korelacja kliniczna (czyli wysoki stopień podejrzenia oparty na dowodach klinicznych) staje się ważny w diagnostyce. Aby potwierdzić SM w takich przypadkach lekarz powinien szukać miejsc zaangażowania, które są rzadkie dla UBOS ale częste dla MS (np ciała modzelowatego lub całego rdzenia kręgowego). Objawy:
- Nowotwory rdzenia kręgowego (np gwiaździaki, wyściółczaki)
- Ostre rozsiane zapalenie mózgu i rdzenia (ADEM)
- Choroba Schilder
- Stwardnienie koncentryczne
- Sarkoidoza
- Mózgowa autosomalna dominująca arteriopatia z podkorowych zawałów i leukoencefalopatii (CADASIL)
- Poprzeczne zapalenie rdzenia
- Zawał rdzenia kręgowego
- Zapalenie naczyń
- Promieniowanie rdzenia kręgowego
- Przetoka tętniczo-żylna
- Postępująca wieloogniskowa leukoencepatia
- Podostre połączone zwyrodnienie rdzenia kręgowego (witaminy B 12)
- Choroba niedokrwienna małych naczyń (wpływa głównie na mózg i z powodu chorób naczyniowych
- czynników ryzyka, takich jak cukrzyca, nadciśnienie, hiperlipidemia, podeszły wiek).
Nowotwory rdzenia kręgowego
Zarówno pierwotne i przerzutowe nowotwory rdzenia kręgowego należy uwzględnić w diagnostyce różnicowej SM. torbiele i krwotok potwierdza rozpoznanie nowotworu.
ADEM
ADEM charakteryzuje się ostrą dysfunkcją móżdżku i nerwów czaszkowych z encefalopatią, prowadzącą do śpiączki i ewentualnej śmierci w 30% przypadków. Czasami ADEM ma piorunujące składniki krwotoczne, w którym to przypadku jest on określany jako ostre zapalenie mózgu i rdzenia.
MRI mózgu mogą być przydatne do wyświetlania dodatkowych zmian w przypadku SM lub ADEM. Warunek ten zwykle reaguje na terapię steroidami; Dlatego proces leczenia jest często uważany za ważny przed wykonaniem biopsji. Proces ten jest zwykle jednofazowy.
Choroba Schilder
Choroba Schilder jest charakterystyczna u dzieci i młodzież przez masywną demielinizację, prezentując często asymetryczne ogniska (często wielkości całego płata) w istocie białej w MRI i złośliwy kurs (tj pogorszenie na kilka miesięcy lub kilka lat, ślepota korowa lub porażenie kończyn dolnych). U niektórych pacjentów może si e zmniejszyć poprzez stosowanie steroidów i terapii immunosupresyjnej.
Stwardnienie koncentryczne
Stwardnienie koncentryczne jest uważane przez niektórych autorów jako wariant choroby Schildera ze zmianami w MRI przedstawiającymi charakterystykę przemiennego wzoru oszczędzonego i zniszczonych białek, która wskazuje przebieg procesu chorobowego z komory na zewnątrz. Stwardnienie koncentryczne często wiąże się ze stanami zapalnymi płynu mózgowo-rdzeniowego (CSF). Wykazuje bardziej piorunującą progresję niż typowe MS.
Sarkoidoza
Sarkoidoza polega na OUN u około 5% przypadków.
CADASIL
CADASIL jest autosomalną, dominującą chorobą dotykającą małe i średnie naczynia krwionośne mózgu i charakteryzuje się nawracającymi bólami głowy i udarami mózgu lub przemijającymi napadami niedokrwiennymi. Mutacje genu Notch 3 można wykazać w obecnych technikach laboratoryjnych. U młodych osób z CADASIL którzy mają wiele białych zmian materii, CADASIL może być błędnie mylone z MS. Klasyczny CADASIL obejmuje płaty czołowe i skroniowe oraz szare komórki (jądra podkorowe oraz wzgórza). Wywiad rodzinny w kierunku bólów głowy i udaru powinien być pomocny przy diagnostyce dla CADASIL.
Poprzeczne zapalenie rdzenia
Poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego, to termin zwykle używany do mielopatii idiopatycznej zapalnej. Obrzęk i wzmocnienie rdzenia kręgowego mogą być widoczne w MRI, często wpływają na dłuższy odcinek niż typowy w SM. To również należy odróżnić od rozległego poprzecznego zapalenia rdzenia w chorobie Dević.
Zawałe rdzenia kręgowego
Zawał rdzenia jest bardziej powszechny na poziomie klatki piersiowej. Zazwyczaj tylko jedno uszkodzenie jest obecne. Kontrast może być obecny, choć nie jest dominantą. Zmiana sygnału początkowo zwykle wiąże się z przednią istotą szarą (dystrybucyjną tętnicy przedniej rdzenia). Objawy kliniczne pacjenta będą ostre. Szczególnie wówczas, gdy pacjent jest starszy i / lub ma historię operacji aorty / naczyniowej.
Procesy naczyniowe
Procesy zapalenia naczyń, takie jak toczeń rumieniowaty układowy może spowodować uszkodzenia kręgosłupa, które naśladuje MS. Często są obecne wielokrotne zmiany. Jednakże, historia kliniczna jest często znana i pozwala na określenie prawidłowej diagnozy.
Promieniowanie rdzenia kręgowego
Promieniowanie rdzenia kręgowego zazwyczaj występuje tylko u pacjentów, którzy otrzymali dawki większe niż 4000 cGy. Jednakże, chemioterapia może być synergiczna (to znaczy, może prowadzić do uwrażliwienia, wywołując zapalenie rdzenia kręgowego przy niskich dawkach promieniowania). Okres utajenia wynosi 1-3 lat. Na obrazach mogą być widoczne obwodowe wzmocnienia.
Przetoka tętniczo-żylna
Przetoka tętniczo-żylna występuje zwykle na poziomie piersiowym, a pacjenci są zwykle starsi niż 50 lat, o długiej historii bólu pleców. Nieprawidłowość sygnału przewodu może obejmować bardzo długi odcinek.
wtorek, 1 listopada 2016
Pierwsze objawy stwardnienia rozsianego
Stwardnienie rozsiane - neurologiczna patologia charakteryzująca się postępującym przebiegiem z wieloma zmianami w centralnym układzie nerwowym i zmianami w obwodowym układzie nerwowym. W neurologii można znaleźć terminy "stwardnienie rozsiane", "niejednolite stwardnienie rozsiane", "rozlane stwardniające zapalenie mózgu i rdzenia", są to synonimy symbolem tej samej choroby.
Wcześniej, większość osób z SM żyła w krajach daleko od równika, w chwili obecnej wyraźny podział geograficzny już nie istnieje. W ciągu kilku ostatnich dziesięcioleci nastąpił wzrost patologii w większości regionów naszego globu, ale nadal pozostają w czołówce kraje o klimacie umiarkowanym. średni zachorowalność wynosi od 50 do 100 na 100 000 ludności.
Najczęściej na chorobę cierpią kobiety, chociaż około jednej trzeciej przypadków stwardnienia rozsianego stanowi męska populacja. Patologia przejawia się często w młodym wieku, wpływając na aktywnych ludzi w wieku od 20 do 45 lat - to prawie 60% wszystkich przypadków.
Najczęściej, stwardnienie rozsiane diagnozuje się u osób, które są zaangażowane w pracę intelektualną.
Przyczyny stwardnienia rozsianego
Choroba powstaje wskutek wielu czynników. Choroba powstaje w wyniku wzrostu przepuszczalności bariery krew-mózg (jego główną funkcją jest - ochrona mózgu przed szkodliwymi skutkami własnych komórek układu odpornościowego). W rezultacie, mózg otrzymuje większą liczbę limfocytów T i rozpoczyna się proces zapalny. Wynikiem tego jest stan zapalny i dochodzi do zniszczenia osłonek mielinowych nerwów, ponieważ układ odpornościowy postrzega antygeny mieliny jako obce. Przekazywanie impulsów nerwowych, w tej sytuacji staje się niemożliwe, a osoba zaczyna cierpieć na objawy choroby.
Przyczyny stwardnienia rozsianego jest wciąż niejasna - sugeruje się udział wielu czynników zewnętrznych i wewnętrznych, a więc uważa się stwardnienie za wieloczynnikową patologię.
Szczególną uwagę przyciąga naukowców następujących czynników etiologiczne:
Wpływ wirusów na występowanie choroby - retrowirusy, wirusy opryszczki, wirus odry i różyczki, mononukleoza zakaźna, zwłaszcza w połączeniu z endogennymi retrowirusami. Niekorzystnie wpływa na zakażenia bakteryjne. - Paciorkowce, gronkowcowe, itd. Jednakże, naukowcy doszli do wniosku, że nie istnieją wirusy, które bezpośrednio prowadzą do rozwoju choroby. Są one jednak wyzwalaczami czynników, które wspierają rozwój i wywołując procesy zapalne i autoimmunologiczne, stymulując tym samym zmiany neurodegeneracyjne.
Efekt przewlekły zatrucia na organizm człowieka - szczególnie niebezpieczne chemikalia powodują zatrucie, rozpuszczalniki organiczne, metale, benzyna itp.
Charakterystyka diety - w tym sensie niebezpieczeństwo stwarzają tłuszcze zwierzęce i białka, i ich nadmierne stosowanie w wieku poniżej 15 lat. Kiedy osoba cierpi na otyłość w wieku 20 lat, ryzyko rozwoju choroby wzrasta o 2 razy. To wynika również z nadmiernego spożycia soli ponieważ to powoduje nieprawidłowe działanie układu odpornościowego.
Częste psychoemocjonalnego przemęczenia, przewlekły stres.
Urazy głowy i pleców zabiegu.
Genetyczne predyspozycje do rozwoju choroby. Jest to szczególnie widoczne w historii rodziny stwardnienia rozsianego. Ryzyko wystąpienia choroby u krewnych jest od 3 do 10% większe.
Doustne preparaty antykoncepcyjne zwiększają ryzyko zachorowania o 35%.
Podwyższony poziom cukru we krwi prowadzi do szybkiej progresji choroby.
Należność do rasy europejskiej. Na przykład, wśród Eskimosów, Indianów, Maorysów i niektórych innych ras, choroba jest bardzo rzadka.
Obecność rodzina stwardnienia rozsianego
Czynniki płci żeńskiej - we wszystkich populacjach wśród pacjentów przeważają kobiety.
Zmiana zmianą strefy zamieszkania - wpływa na częstość występowania choroby wśród migrującej ludności.
Istnieją przypadki gwałtownego wzrostu zachorowalności w ograniczonym obszarze w określonym przedziale czasowym.
Pierwsze objawy stwardnienia rozsianego
Objawy stwardnienia rozsianego w 40% przypadków powodują naruszenie funkcji motorycznych - takich jak na przykład osłabienie mięśni, zaburzenia koordynacji ruchów. Ponadto w 40% przypadków choroba prowadzi do nieprawidłowości z wrażliwością kończyn - takich jak drętwienie, uczucie skurczu rąk i nóg.
W 20% przypadków stwardnienia rozsianego występują zaburzenia widzenia, zaburzenia ruchu podczas chodzenia, dobrowolne oddawanie moczu, zmęczenie, zaburzenia funkcji seksualnych. Przy długotrwałym przebiegu choroby dochodzi do obniżenia inteligencji.
Objawy stwardnienia rozsianego zależą od tego, gdzie w zlokalizowanych obszarach dochodzi do demielinizacji. Dlatego objawy u różnych pacjentów są zróżnicowane i często nieprzewidywalne. Nigdy nie mogą być jednocześnie wykrywane u jednego pacjenta jako cały kompleks objawów jednocześnie.
Pierwsze objawy choroby są wynikiem demielinizacji, co powoduje upośledzenie drożności impulsów elektrycznych wzdłuż włókien nerwowych. Najczęściej pojawiają się szybko, niedostrzegalnie, mają ukryty przebieg choroby.
Najczęściej pierwsze objawy stwardnienia rozsianego są następujące:
- Jest to uczucie mrowienia i drętwienia kończyn.
- Okresowe poczucie osłabienia kończyn, które często pojawia się po jednej stronie.
- Niewyraźne widzenie, zmniejszona ostrości wzroku, podwójne widzenie. Ponadto może wystąpić zasłona przed oczami, ślepota w jednym lub obu oczach. Zaburzenia okoruchowe takie jak zez, podwójne widzenie, oczopląs pionowy, porażenie międzyjądrowe - często sa to pierwsze oznaki początku choroby.
- Zaburzenia miednicy. To proces mimowolnego oddawania moczu obserwuje się u prawie połowy wszystkich pacjentów. Ten objaw u 15% pacjentów z SM jest jedynym objawem. Może dochodzić do niepełnego opróżniania pęcherza, oddawanie moczu w nocy (gdy zwiększa się ilość moczu jest w nocy niż w ciągu dnia), trudności w oddawaniu moczu, nietrzymanie moczu, przerywane oddawanie moczu.
Już w początkowym stadium choroby występuje wzrost zmęczenia, albo tak zwany "syndrom chronicznego zmęczenia".
Pierwsze oznaki zbliżającej się choroby są to: zapalenie nerwu twarzowego, zawroty głowy, zaburzenia podczas chodzenia, ataksja (statyczna i dynamiczna), oczopląs, niedociśnienie, i tak dalej.
Główne objawy stwardnienia rozsianego
Naruszenie wrażliwości: drętwienie, swędzenie, pieczenie, mrowienie, bóle mijające - wszystkie te objawy zacznie częściej zakłócają życie pacjenta. Zaczyna się od naruszenia wrażliwości dystalej, czyli palce kończyny stopniowo tracą swój pełny chwyt. Naruszenie najczęściej jest jednostronne, ale czasami jest zajęta i druga strona. Słabość we wczesnych stadiach choroby może być mylona ze zmęczenia, lecz postęp stwardnienia rozsianego może utrudniać nawet przeprowadzenie nawet prostych ruchów. Kończyny stają się obce, nie ma możliwości, aby utrzymać siłę mięśni.
Naruszenie wzroku naruszenie widzenia koloru może rozwinąć się w zapalenie nerwu wzrokowego, lub ostry spadek ostrości wzroku. Najczęściej uszkodzenie jest jednostronne. Niewyraźne i podwójne widzenie, brak ruchu obuocznego.
Drżenie kończyn - ten objaw jest znacząco niezgodny. Możliwe jest, że na drżenia narażone są nie tylko kończyny, ale również całe ciało człowieka. Dzieje się tak w wyniku niekontrolowanych skurczów mięśni, co sprawia, że niemożliwe jest przeprowadzenie pracy i działalności społecznej.
Ból głowy - ból głowy jest bardzo częstym objawem choroby. Naukowcy mówią, że jest to związane jest to z występowaniem zaburzeń mięśni i depresji. Stwardnienie rozsiane powoduje bóle głowy które występują trzy razy częściej niż w innych chorobach neurologicznych. Czasami może to być zwiastunem zbliżającego się zaostrzenia choroby lub patologii fabularnego debiutu.
Zaburzenia czynności połykania i mowy - objawy zazwyczaj objawiają się równolegle. 50% pacjentów nie zwracają uwagi na zaburzenia połykania, uważa że problemu w mowie można nie zauważyć.
Zaburzenia chodu - trudności podczas chodzenia są spowodowane drętwieniem stóp, zaburzeniami równowagi, skurczami mięśni, osłabieniem mięśni, drżeniem.
Skurcze mięśniowe. - jest to objaw który jest często przyczyną niepełnosprawności pacjenta. W rezultacie pojawiają się skurcze człowieka który nie jest w stanie właściwie kontrolować ruchów rąk i nóg.
Zwiększona wrażliwość na ciepło - nasilenie objawów choroby jest możliwe, gdy organizm się przegrzewa. Takie sytuacje często zdarzają się na plaży, w saunie, w łaźni.
Zaburzenia aktywności umysłowej, obniżenie zdolności poznawczych - to objawy typowe dla 50% pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Zauważyli oni, zahamowanie myślenia, utratę pamięci, kłopoty z koncentracją, trudności w postrzeganiu informacje docierających do niech, trudności w przełączeniu jednej czynności na drugą. W rezultacie pacjent nie będzie w stanie wykonać nawet najbardziej podstawowych czynności codziennych.
Zawroty głowy - ten objaw występuje we wczesnych stadiach choroby i pogarsza się w miarę ich rozwoju choroby.
Przewlekły zespół zmęczenia - nadmierne zmęczenie najwyraźniej przejawia się w godzinach popołudniowych. Pacjent odczuwa nie tylko ból mięśni, ale także zmęczenie emocjonalne, wyczerpanie psychiczne, senność i ospałość.
Zaburzenia pożądania seksualnego - zaburzeń w sferze seksualnej występują u 90% mężczyzn i 70% kobiet. Zaburzenie mogą być efektem psychologicznego problemu, i wynikiem zaburzeń OUN. Do 50% mężczyzn traci erekcję rano. Kobiety nie są w stanie osiągnąć orgazmu, stosunek seksualny może powodować ból, często zmniejsza się wrażliwości w okolicy narządów płciowych.
Problemy ze snem w nocy - dla pacjenta staje się to coraz trudniejsze, aby zasnąć. Jest to najczęściej spowodowane przez skurcze kończyn i inne wrażenia dotykowe.
Zaburzenia układu immunologicznego - im dłuższa choroba istnieje, tym większe jest ryzyko zaburzeń autonomicznych. Depresyjne, zwiększenie zaburzeń lękowych - depresja może być wynikiem choroby podstawowej lub ludzkiej reakcji zdiagnozowania problemu. W związku z tym, istnieją przypadki zachowań samobójczych, alkoholizmu. W wyniku tego, osoba staje się całkowicie zamarginalizowana, a jego charakter jest zniszczony.
Zaburzenia procesu oddawania moczu - wszystkie objawy związane z procesem oddawania moczu w początkowej fazie rozwoju.
Zaburzenia ze strony jelit - problem ten może się objawiać nietrzymaniem stolca lub nawracającymi zaparciami.
Objawy rzadkie - około 6% wszystkich chorych na SM cierpi na upośledzenie słuchu, utrata słuchu często nie rozwijają się.
Zaburzenia czucia zapachu - to kolejny rzadki objaw choroby. Przyczyną jest uszkodzenie błony śluzowej nosa i deformacja kości.
Napady padaczkowe - występują u 2-3% pacjentów. Mogą wynikać z nadmiernego pobudzenia wynikającego z demielinizacji.
Chwiejność emocjonalna - która przejawia się w nieoczekiwanymi zmianami nastroju.
Wcześniej, większość osób z SM żyła w krajach daleko od równika, w chwili obecnej wyraźny podział geograficzny już nie istnieje. W ciągu kilku ostatnich dziesięcioleci nastąpił wzrost patologii w większości regionów naszego globu, ale nadal pozostają w czołówce kraje o klimacie umiarkowanym. średni zachorowalność wynosi od 50 do 100 na 100 000 ludności.
Najczęściej na chorobę cierpią kobiety, chociaż około jednej trzeciej przypadków stwardnienia rozsianego stanowi męska populacja. Patologia przejawia się często w młodym wieku, wpływając na aktywnych ludzi w wieku od 20 do 45 lat - to prawie 60% wszystkich przypadków.
Najczęściej, stwardnienie rozsiane diagnozuje się u osób, które są zaangażowane w pracę intelektualną.
Przyczyny stwardnienia rozsianego
Choroba powstaje wskutek wielu czynników. Choroba powstaje w wyniku wzrostu przepuszczalności bariery krew-mózg (jego główną funkcją jest - ochrona mózgu przed szkodliwymi skutkami własnych komórek układu odpornościowego). W rezultacie, mózg otrzymuje większą liczbę limfocytów T i rozpoczyna się proces zapalny. Wynikiem tego jest stan zapalny i dochodzi do zniszczenia osłonek mielinowych nerwów, ponieważ układ odpornościowy postrzega antygeny mieliny jako obce. Przekazywanie impulsów nerwowych, w tej sytuacji staje się niemożliwe, a osoba zaczyna cierpieć na objawy choroby.
Przyczyny stwardnienia rozsianego jest wciąż niejasna - sugeruje się udział wielu czynników zewnętrznych i wewnętrznych, a więc uważa się stwardnienie za wieloczynnikową patologię.
Szczególną uwagę przyciąga naukowców następujących czynników etiologiczne:
Wpływ wirusów na występowanie choroby - retrowirusy, wirusy opryszczki, wirus odry i różyczki, mononukleoza zakaźna, zwłaszcza w połączeniu z endogennymi retrowirusami. Niekorzystnie wpływa na zakażenia bakteryjne. - Paciorkowce, gronkowcowe, itd. Jednakże, naukowcy doszli do wniosku, że nie istnieją wirusy, które bezpośrednio prowadzą do rozwoju choroby. Są one jednak wyzwalaczami czynników, które wspierają rozwój i wywołując procesy zapalne i autoimmunologiczne, stymulując tym samym zmiany neurodegeneracyjne.
Efekt przewlekły zatrucia na organizm człowieka - szczególnie niebezpieczne chemikalia powodują zatrucie, rozpuszczalniki organiczne, metale, benzyna itp.
Charakterystyka diety - w tym sensie niebezpieczeństwo stwarzają tłuszcze zwierzęce i białka, i ich nadmierne stosowanie w wieku poniżej 15 lat. Kiedy osoba cierpi na otyłość w wieku 20 lat, ryzyko rozwoju choroby wzrasta o 2 razy. To wynika również z nadmiernego spożycia soli ponieważ to powoduje nieprawidłowe działanie układu odpornościowego.
Częste psychoemocjonalnego przemęczenia, przewlekły stres.
Urazy głowy i pleców zabiegu.
Genetyczne predyspozycje do rozwoju choroby. Jest to szczególnie widoczne w historii rodziny stwardnienia rozsianego. Ryzyko wystąpienia choroby u krewnych jest od 3 do 10% większe.
Doustne preparaty antykoncepcyjne zwiększają ryzyko zachorowania o 35%.
Podwyższony poziom cukru we krwi prowadzi do szybkiej progresji choroby.
Należność do rasy europejskiej. Na przykład, wśród Eskimosów, Indianów, Maorysów i niektórych innych ras, choroba jest bardzo rzadka.
Obecność rodzina stwardnienia rozsianego
Czynniki płci żeńskiej - we wszystkich populacjach wśród pacjentów przeważają kobiety.
Zmiana zmianą strefy zamieszkania - wpływa na częstość występowania choroby wśród migrującej ludności.
Istnieją przypadki gwałtownego wzrostu zachorowalności w ograniczonym obszarze w określonym przedziale czasowym.
Pierwsze objawy stwardnienia rozsianego
Objawy stwardnienia rozsianego w 40% przypadków powodują naruszenie funkcji motorycznych - takich jak na przykład osłabienie mięśni, zaburzenia koordynacji ruchów. Ponadto w 40% przypadków choroba prowadzi do nieprawidłowości z wrażliwością kończyn - takich jak drętwienie, uczucie skurczu rąk i nóg.
W 20% przypadków stwardnienia rozsianego występują zaburzenia widzenia, zaburzenia ruchu podczas chodzenia, dobrowolne oddawanie moczu, zmęczenie, zaburzenia funkcji seksualnych. Przy długotrwałym przebiegu choroby dochodzi do obniżenia inteligencji.
Objawy stwardnienia rozsianego zależą od tego, gdzie w zlokalizowanych obszarach dochodzi do demielinizacji. Dlatego objawy u różnych pacjentów są zróżnicowane i często nieprzewidywalne. Nigdy nie mogą być jednocześnie wykrywane u jednego pacjenta jako cały kompleks objawów jednocześnie.
Pierwsze objawy choroby są wynikiem demielinizacji, co powoduje upośledzenie drożności impulsów elektrycznych wzdłuż włókien nerwowych. Najczęściej pojawiają się szybko, niedostrzegalnie, mają ukryty przebieg choroby.
Najczęściej pierwsze objawy stwardnienia rozsianego są następujące:
- Jest to uczucie mrowienia i drętwienia kończyn.
- Okresowe poczucie osłabienia kończyn, które często pojawia się po jednej stronie.
- Niewyraźne widzenie, zmniejszona ostrości wzroku, podwójne widzenie. Ponadto może wystąpić zasłona przed oczami, ślepota w jednym lub obu oczach. Zaburzenia okoruchowe takie jak zez, podwójne widzenie, oczopląs pionowy, porażenie międzyjądrowe - często sa to pierwsze oznaki początku choroby.
- Zaburzenia miednicy. To proces mimowolnego oddawania moczu obserwuje się u prawie połowy wszystkich pacjentów. Ten objaw u 15% pacjentów z SM jest jedynym objawem. Może dochodzić do niepełnego opróżniania pęcherza, oddawanie moczu w nocy (gdy zwiększa się ilość moczu jest w nocy niż w ciągu dnia), trudności w oddawaniu moczu, nietrzymanie moczu, przerywane oddawanie moczu.
Już w początkowym stadium choroby występuje wzrost zmęczenia, albo tak zwany "syndrom chronicznego zmęczenia".
Pierwsze oznaki zbliżającej się choroby są to: zapalenie nerwu twarzowego, zawroty głowy, zaburzenia podczas chodzenia, ataksja (statyczna i dynamiczna), oczopląs, niedociśnienie, i tak dalej.
Główne objawy stwardnienia rozsianego
Naruszenie wrażliwości: drętwienie, swędzenie, pieczenie, mrowienie, bóle mijające - wszystkie te objawy zacznie częściej zakłócają życie pacjenta. Zaczyna się od naruszenia wrażliwości dystalej, czyli palce kończyny stopniowo tracą swój pełny chwyt. Naruszenie najczęściej jest jednostronne, ale czasami jest zajęta i druga strona. Słabość we wczesnych stadiach choroby może być mylona ze zmęczenia, lecz postęp stwardnienia rozsianego może utrudniać nawet przeprowadzenie nawet prostych ruchów. Kończyny stają się obce, nie ma możliwości, aby utrzymać siłę mięśni.
Naruszenie wzroku naruszenie widzenia koloru może rozwinąć się w zapalenie nerwu wzrokowego, lub ostry spadek ostrości wzroku. Najczęściej uszkodzenie jest jednostronne. Niewyraźne i podwójne widzenie, brak ruchu obuocznego.
Drżenie kończyn - ten objaw jest znacząco niezgodny. Możliwe jest, że na drżenia narażone są nie tylko kończyny, ale również całe ciało człowieka. Dzieje się tak w wyniku niekontrolowanych skurczów mięśni, co sprawia, że niemożliwe jest przeprowadzenie pracy i działalności społecznej.
Ból głowy - ból głowy jest bardzo częstym objawem choroby. Naukowcy mówią, że jest to związane jest to z występowaniem zaburzeń mięśni i depresji. Stwardnienie rozsiane powoduje bóle głowy które występują trzy razy częściej niż w innych chorobach neurologicznych. Czasami może to być zwiastunem zbliżającego się zaostrzenia choroby lub patologii fabularnego debiutu.
Zaburzenia czynności połykania i mowy - objawy zazwyczaj objawiają się równolegle. 50% pacjentów nie zwracają uwagi na zaburzenia połykania, uważa że problemu w mowie można nie zauważyć.
Zaburzenia chodu - trudności podczas chodzenia są spowodowane drętwieniem stóp, zaburzeniami równowagi, skurczami mięśni, osłabieniem mięśni, drżeniem.
Skurcze mięśniowe. - jest to objaw który jest często przyczyną niepełnosprawności pacjenta. W rezultacie pojawiają się skurcze człowieka który nie jest w stanie właściwie kontrolować ruchów rąk i nóg.
Zwiększona wrażliwość na ciepło - nasilenie objawów choroby jest możliwe, gdy organizm się przegrzewa. Takie sytuacje często zdarzają się na plaży, w saunie, w łaźni.
Zaburzenia aktywności umysłowej, obniżenie zdolności poznawczych - to objawy typowe dla 50% pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Zauważyli oni, zahamowanie myślenia, utratę pamięci, kłopoty z koncentracją, trudności w postrzeganiu informacje docierających do niech, trudności w przełączeniu jednej czynności na drugą. W rezultacie pacjent nie będzie w stanie wykonać nawet najbardziej podstawowych czynności codziennych.
Zawroty głowy - ten objaw występuje we wczesnych stadiach choroby i pogarsza się w miarę ich rozwoju choroby.
Przewlekły zespół zmęczenia - nadmierne zmęczenie najwyraźniej przejawia się w godzinach popołudniowych. Pacjent odczuwa nie tylko ból mięśni, ale także zmęczenie emocjonalne, wyczerpanie psychiczne, senność i ospałość.
Zaburzenia pożądania seksualnego - zaburzeń w sferze seksualnej występują u 90% mężczyzn i 70% kobiet. Zaburzenie mogą być efektem psychologicznego problemu, i wynikiem zaburzeń OUN. Do 50% mężczyzn traci erekcję rano. Kobiety nie są w stanie osiągnąć orgazmu, stosunek seksualny może powodować ból, często zmniejsza się wrażliwości w okolicy narządów płciowych.
Problemy ze snem w nocy - dla pacjenta staje się to coraz trudniejsze, aby zasnąć. Jest to najczęściej spowodowane przez skurcze kończyn i inne wrażenia dotykowe.
Zaburzenia układu immunologicznego - im dłuższa choroba istnieje, tym większe jest ryzyko zaburzeń autonomicznych. Depresyjne, zwiększenie zaburzeń lękowych - depresja może być wynikiem choroby podstawowej lub ludzkiej reakcji zdiagnozowania problemu. W związku z tym, istnieją przypadki zachowań samobójczych, alkoholizmu. W wyniku tego, osoba staje się całkowicie zamarginalizowana, a jego charakter jest zniszczony.
Zaburzenia procesu oddawania moczu - wszystkie objawy związane z procesem oddawania moczu w początkowej fazie rozwoju.
Zaburzenia ze strony jelit - problem ten może się objawiać nietrzymaniem stolca lub nawracającymi zaparciami.
Objawy rzadkie - około 6% wszystkich chorych na SM cierpi na upośledzenie słuchu, utrata słuchu często nie rozwijają się.
Zaburzenia czucia zapachu - to kolejny rzadki objaw choroby. Przyczyną jest uszkodzenie błony śluzowej nosa i deformacja kości.
Napady padaczkowe - występują u 2-3% pacjentów. Mogą wynikać z nadmiernego pobudzenia wynikającego z demielinizacji.
Chwiejność emocjonalna - która przejawia się w nieoczekiwanymi zmianami nastroju.
Stwardnienie rozsiane - przyczyny, objawy, leczenie
Stwardnienie rozsiane
Stwardnienie rozsiane (MS) jest immunologiczną chorobą zapalną, która atakuje osłonki mielinowe aksonów w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN), zniszczenie mieliny i aksonu następuje w różnym stopniu. W większości przypadków choroba ma wzór nawracający, z krótkotrwałymi epizodami neurologicznymi, które całkowicie lub prawie całkowicie znikają. Mniejszość pacjentów doświadcza stale postępujące pogorszenie stanu neurologicznego.
Przyczyna SM nie jest znana, ale najprawdopodobniej stanowi kombinację podatności genetycznej i przypuszczalnej nie genetycznego wyzwalacza (na przykład infekcja wirusowa, niski poziom witaminy D), które wspólnie doprowadzają do samowystarczalnej choroby autoimmunologicznej, która prowadzi do nawracających ataków odpornościowych na CNS (patrz etiologii). Zróżnicowanie geograficzne w częstości występowania SM (patrz epidemiologii) obsługuje prawdopodobieństwo, że czynniki środowiskowe są zaangażowane w etiologii.
MS rozpoznaje się na podstawie objawów klinicznych i dowodów z badań pomocniczych, takich jak obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI) z mózgu i badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Tradycyjnie, nie mogą być rozpoznane po tylko jednym odcinku objawowym, zgodność diagnozy obejmuje wystąpienie powtarzalnych ataków klinicznych wskazujących na powstanie zmian rozdzielonych w czasie i przestrzeni; Jednak ostatnie wytyczne umożliwiają diagnozę SM nawet z pierwszego epizodu klinicznego, o ile badania pomocnicze obsługują oddzielenie zmian w czasie lub przestrzeni.
Częstym błędem jest przekonanie, że każdy atak demielinizacji OUN oznacza rozpoznanie ostrego MS. Gdy pacjent ma pierwszy atak demielinizacji, lekarz nie może diagnozować stwardnienia rozsianego, ponieważ różnicowanie zawiera szereg innych chorób. Na przykład, MS należy odróżnić od innych zaburzeń neurozapalnych (patrz DDX).
Leczenie polega na leczeniu immunomodulacyjnym chorób układu immunologicznego oraz w leczeniu objawów, jak również leczeniu nie farmakologicznym, takim jak fizykoterapia i praca. W Stanach Zjednoczonych, różne leki modyfikujące przebieg choroby na SM są obecnie dopuszczone do użytku w nawracającym MS.
Patofizjologia
Stwardnienie rozsiane jest zapalną chorobą demielinizacyjną ośrodkowego układu nerwowego. W próbkach patologicznych zmiany demielinizacyjne SM, zwane tablicami, pojawiają się jako obszary - stąd nazwa choroby.
Badanie zmian demielinizacyjnych w rdzeniu kręgowym i mózgu u pacjentów z MS wskazuje utratę mieliny, zniszczenie oligodendrocytów i reaktywną astrogliozie, często z względnym oszczędzeniem cylindra aksonów. U niektórych pacjentów z SM, akson również może zostać agresywnie zniszczony.
Umiejscowienie zmian w OUN zwykle dyktuje rodzaj deficytu. U niektórych z zapaleniem neuronowym MS występuje remielinizacja, ale odzyskiwanie niektórych funkcji, które zachodzą u pacjenta może wystąpić ze względu na plastyczność układu nerwowego. MS charakteryzuje się również infiltracją limfocytów i makrofagów, jak pokazano na poniższym rysunku. Naciek komórek zapalnych ma miejsce w miąższu mózgu, pniu mózgu, nerwach wzrokowych i rdzeniu kręgowym.
Jednym z pierwszych etapów tworzenia uszkodzeń jest podział bariery krew-mózg. Ma miejsce zwiększona ekspresja cząsteczek adhezyjnych na powierzchni limfocytów i makrofagów, zmniejsza się zdolność takich komórek do przenikania przez barierę krew-mózg.
Ma miejsce podwyższony poziom immunoglobuliny G (IgG) w płynie mózgowo-rdzeniowym, co może być wykazane za pomocą układu prążków oligoklonalnych w elektroforezie. W istocie, zmienne stopnie produkcji przeciwciał w osoczu wskazują na zmiany chorobowe MS. Poniższy obrazek przedstawia przegląd demielinizacji.
Mechanizm demielinacji w SM może być aktywacją komórek T mieliny reagujących na obwodzie, które następnie wykazują ekspresję cząsteczek adhezyjnych, co pozwala na ich przejście przez barierę krew-mózg (BBB). Komórki T aktywowane są prezentacją antygenu przez komórki prezentujące antygen, takie jak makrofagi i komórki mikrogleju. Komórki T okołonaczyniowe mogą wydzielać prozapalne cytokiny, włącznie z interferonem gamma i czynnikiem martwicy nowotworu alfa. Przeciwciała przeciw mielinie mogą być również wytwarzane w obwodzie lub dooponowo. Ciągłe zapalenie prowadzi do rozprzestrzeniania epitopów i rekrutacji innych komórek zapalnych (tj aktywizacji osób postronnych). Receptory komórek T rozpoznają antygen w kontekście ludzkich leukocytów. Aktywowane komórki mikrogleju uwalniają wolne rodniki, tlenek azotu i proteazy, które mogą przyczyniać się do uszkodzenia tkanki.
Komórki odpornościowe w MS
Badania molekularne białej tkanki łysinek wykazały, że interleukina (IL) -12 jest silnym promotorem zapalenia i ekspresji na wysokim poziomie w zmianach, które tworzą się na początku MS. Cząsteczki B7-1 wymagane w celu pobudzenia limfocytów, aby zwolnić cytokiny prozapalne, także wykazują ekspresję na wysokim poziomie. Istnieją dowody podwyższonej częstotliwości aktywnych klonów komórek T w krążeniu pacjentów z nawracająco-ustępującym stwardnieniem rozsianym i większej produkcji IL-12 w komórkach układu immunologicznego u pacjentów z postępującym MS.
Funkcja limfocytów T ogranicza się do odgrywania roli regulacyjnej w SM. CD4 + CD25 + komórki T, mogą być zidentyfikowane przez ekspresję czynnika transkrypcyjnego Foxp3.
Patogenne komórki T CD4 + działają wzajemnie, aby przeciwdziałać funkcji Treg i mogą być zidentyfikowane przez ich wysoką ekspresję prozapalnej cytokiny IL-17; Dlatego są one określane jako komórki Th17.
Komórki Treg i TH 17 są nie tylko kluczowymi komórkami odpornościowymi w patogenezie stwardnienia rozsianego. Komórki odpornościowe, takie jak mikroglej (makrofagi CNS), komórki dendrytyczne, komórki naturalnych zabójców (NK) oraz limfocyty B skupiają na sobie coraz większą uwagę naukowców. Ponadto, komórki odgrywają również rolę w mechanizmach, które prowadzą do zapalenia ośrodkowego układu nerwowego.
Około 55-75% pacjentów z SM ma problemy rdzenia kręgowego w pewnym punkcie w trakcie choroby. MS rdzenia jest często związane z jednoczesnym uszkodzeniem mózgu; Jednak aż 20% pacjentów z uszkodzeniami kręgosłupa nie ma tablic śródczaszkowych. Ścisły związek został ustanowiony pomiędzy stopniem płytek i stopniem niepełnosprawności klinicznej.
MS rdzenia ma skłonność do dostępu do szyjki rdzenia (67% przypadków). Szara materia może być również zaangażowana.
Zapalenie nerwu wzrokowego w SM
Około 20% pacjentów z MS ma zapalenie nerwu wzrokowego (ON). Występuje ono jako pierwszy epizod demielinizacji, a u 40% pacjentów może wystąpić w trakcie choroby. Sekwencyjne zaangażowanie odcinków nerwu i podłużnie rozległa mielopatia sugerują oddzielną chorobę, znaną jako chorobę nerwu wzrokowego [NMO] lub chorobę Dević (patrz poniżej zdjęcia). Chociaż choroba Devic jest czasami klasyfikowana jako wariant MS, to typowe terapie są nieskuteczne w chorobie Dević, a większość ekspertów uważa chorobę Devic za zupełnie oddzieloną od MS.
Etiologia
Przyczyna MS nie jest znana, ale prawdopodobne wiele czynników działa wspólnie w celu wywołania lub utrwalenia choroby. Postawiono hipotezę, że czynnik lub zdarzenie środowiskowe (na przykład zakażenie wirusowe lub bakteryjne, ekspozycja na środki chemiczne, brak ekspozycji na słońce) działa w zgodzie z genetyczną predyspozycją do zaburzenia immunologicznego.
Czynniki genetyczne i molekularne
Stopa zgodność SM u bliźniąt jednojajowych wynosi tylko 20-35%, co sugeruje, że czynniki genetyczne mają tylko niewielki wpływ. Obecność czynników predysponujących wraz z wpływem na środowisko, odgrywa ważną rolę. Dla członków rodziny pierwszego stopnia (dzieci lub rodzeństwo) osób dotkniętych SM, ryzyko rozwoju choroby jest siedmiokrotnie większe niż w populacji ogólnej.
Różne warianty genów normalnie występujących w populacji ogólnej, powszechnie nazywane polimorfizmami, mogą prowadzić do różnych gradacji komórkowej ekspresji tych genów, a więc białek, które kodują. Może się zdarzyć, że polimorfizm w regionie promotorowym genu zaangażowanego w reaktywność immunologiczną powoduje przesadną odpowiedź (na przykład zwiększenie ekspresji genów prozapalnych) na dany antygen, co prowadzi do niekontrolowanej proliferacji komórek układu odpornościowego i autoimmunizacji. Badania polimorfizmów pojedynczych nukleotydów (SNP), które nadają ryzyko poważniejszej choroby lub wystąpienia szczególnych form MS będzie bardzo interesujące dla klinicystów w leczeniu tego zaburzenia. Do tej pory jednak, HLA-DRB1 jest tylko konsekwentnie związany z podatnością na MS. Wiele innych polimorfizmów, które mogą działać wspólnie i mają predyspozycję do MS, zostały opisane, ale ich indywidualny wkład nie jest tak wysoki jak ryzyko przyznanego HLA.
Geny, które zamiast nakładającej podatności MS nadają ochronę są badane i wskazówki pojawiają się od wewnątrz głównego kompleksu zgodności tkankowej (MHC). Przykładowo, sugerowano, że HLA-C * 05 allel nadaje ochronę przed MS. Mimikra molekularna została zaproponowana jako etiologiczny proces w SM. Hipoteza mimikry molekularnej odnosi się do możliwości, że komórki T we krwi obwodowej mogą zostać włączone do ataku obcego antygenu, a następnie błędnie kierują swój atak wobec białek w mózgu, które mają podobne epitopy.
Infekcja wirusowa
Wirus może zainfekować system immunologiczny aktywując samoreaktywne komórki T (mieliny), które w przeciwnym razie zostałyby w stanie spoczynkowym. Wirus, który infekuje komórki układu odpornościowego i nerwowego może ewentualnie być okresowo reaktywowany, a tym samym doprowadzić do zaostrzeń w MS. Zakażenia wirusem Epsteina-Barr (EBV) mogą odgrywać rolę przyczynową w MS ale jest to trudne do udowodnienia. Dowody potwierdzające zakażenie EBV jako czynnik etiologiczny obejmują:
- Długoterminowe badania wykazujące większe powiązanie z SM u pacjentów z wczesną obecnością przeciwciał w surowicy przeciwko specyficznym antygenom EBV - Wysoką ekspresją antygenów EBV w obrębie blaszek SM.
MS jest chorobą bardzo różnorodną. EBV może pomóc wyzwolić pewne sprawy, ale nie inne, dzięki czemu skojarzenia w populacjach są trudne. Ponadto, możliwe jest, że EBV jest efektem, a nie przyczyną.
Czynniki środowiskowe
Geografia jest wyraźnie ważnym czynnikiem w etiologii MS. Częstość występowania choroby jest niższa w równikowych regionach świata niż w regionach wysuniętych na południe i północ. Jednak przegląd systematyczny wykazał, że ta szerokość gradientu stała się osłabiona po 1980 roku, najwyraźniej z powodu zwiększonej zachorowalności na SM w niższych szerokościach geograficznych.
Widocznie, niezależnie od środowiska, czynnikiem jest zaangażowanie we wczesnym dzieciństwie. Jeżeli dana osoba mieszka na obszarze o niskiej częstości występowania SM aż do wieku 15 lat, prawdopodobnie ta osoba pozostanie na niskim poziomie, nawet jeśli dana osoba następnie przesuwa się do obszaru o wysokiej częstości. Z drugiej strony, pewne grupy etniczne (np Eskimosi), pomimo że żyją w obszarach o większej częstości, nie mają wysokiej częstotliwości MS. Dlatego dokładna rola geografii i genetyki nie jest jasna.
Poziom witaminy D
Niski poziom witaminy D, który zaproponowano jako czynnik środowiskowy, przyczynia się do rozwoju PC. Witamina D odgrywa rolę w regulacji odpowiedzi immunologicznej, zmniejszając wytwarzanie cytokin prozapalnych i zwiększa produkcję cytokin przeciwzapalnych. Ponadto, wysokie poziomy krążących witaminy D wydają się być związane ze zmniejszeniem ryzyka MS. Zatem niższy poziom witaminy D z powodu mniejszej ekspozycji na światło słoneczne w wyższych szerokościach geograficznych może być jednym z przyczyn wahań geograficznych, a efekt ochronny w tradycyjnych dietach bogatych w witaminy D może pomóc wyjaśnić, dlaczego niektóre obszary (np Norwegia) mają mniejszą częstość SM pomimo ograniczonego światła słonecznego. Hipoteza ta będzie również stanowić wyjaśnienie współzależności pomiędzy ekspozycją na światło słoneczne i MS u bliźniąt jednojajowych.
Przewlekła mózgowo-rdzeniowa niewydolność żylna
Kontrowersyjna hipoteza proponuje naczyniową, a nie immunologiczną przyczynę niektórych przypadków SM. W 2008 roku Paolo Zamboni opisuje powiązanie między MS i przewlekłą mózgowo-rdzeniową niewydolnością żylną (CCSVI. Hipoteza CCSVI zakłada, że zwężenie żył głównych pozaczaszkowych skutkuje zaburzeniami odwodnienia i wysokim tempem refluksu żylnego. Hipoteza CCSVI została powiązana z potencjalnymi skutkami odkładania żelaza w miąższu mózgu, niektórzy autorzy sugerują, że pomaga to progresji niepełnosprawności, akumulacji objętości uszkodzenia i atrofii u niektórych pacjentów z SM.
Angioplastyka żyły szyjnej i wewnętrznej żyły nieparzystej ma miało pozytywny wpływ na objawy SM u pacjentów z CCSVI. W metaanalizie stwierdzono pozytywny związek pomiędzy CCSVI i SM, ale słabe raportowanie sukcesu wykluczyło ostateczne wnioski. Ze względu na potencjalne zagrożenia takich procedur doświadczalnych w leczeniu tego niesprawdzonego stanu naczyń, US Food and Drug Administration (FDA) wydała ostrzeżenie. Zobacz kwestie FDA ostrzegania o potencjalnych zagrożeniach związanych z niesprawdzonym leczeniem stwardnienia rozsianego.
Ze względu na niedostatek dowodów potwierdzających, większość ekspertów MS również poddaje wątpliwości hipotezę CCSVI i nie poleca tej terapii. Niemniej CCSVI otrzymał powszechną uwagę w świeckiej prasie i grupach wsparcia ze stwardnieniem rozsianym, więc lekarze powinni być przygotowani na zapytania od pacjentów o ten bardzo kontrowersyjny temat.
Szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B
Anegdotyczne doniesienia sugerujące związek między szczepieniem na zapalenia wątroby typu B i MS skłoniło amerykańskie Centrum Kontroli Chorób i Prewencji (CDC) do zbadania tej możliwości. CDC stwierdził, że ciężar dostępnych dowodów naukowych nie obsługuje sugestii, że szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B powoduje lub pogarsza MS. Na podstawie ustaleń CDC, eksperci National Multiple Sclerosis Society Panel stwierdzili: "Ludzie z SM nie powinni mieć dostępu do szczepionek zdrowia z powodu ich MS i powinni postępować zgodnie z wytycznymi CDC dla danej szczepionki."
Rokowanie
U więcej niż 30% nieleczonych pacjentów z SM rozwinie się znaczna niepełnosprawność fizyczna w ciągu 20-25 lat od zachorowania. Kilka leków modyfikujących przebieg choroby stosowanych w SM spowolniły postęp niepełnosprawności w czasie trwania badań naukowych; czy efekty te będą utrzymywane przez dłuższy czas - nie wiadomo.
Mniej niż 5-10% pacjentów z klinicznym MS ma łagodniejszy fenotyp, w których znacząca niepełnosprawność fizyczna gromadzi się mimo upływu kilkudziesięciu lat od wystąpienia (czasami pomimo wielu nowych zmian widocznych na MRI). Szczegółowa analiza tych pacjentów w wielu przypadkach wykazuje pewien stopień pogorszenia funkcji poznawczych.
Pacjenci z pierwotnym postępującym SM mają najgorsze rokowanie i szybko wykazują niepełnosprawność. Im wyższa częstotliwość występowania w rdzeniu kręgowym w pierwotnie postępującym SM tym wyższy czynnik szybkiego rozwoju niepełnosprawności.
Długość życia jest skrócona nieznacznie u osób z MS, a przeżywalność jest połączona z niepełnosprawnością. Śmierć zazwyczaj jest następstwem powikłań wynikających z przyczyn jak komplikacje płuc lub nerek, ale może wystąpić również z powodu komplikacji pierwotnych i samobójstwa, co nie ma związku z SM. Wariant Marburg SM jest ostry i może spowodować śpiączkę i śmierć w ciągu kilku dni.
Edukacja pacjenta
Pacjenci powinni być wykształceni pod względem zażywanych leków, dawek i zarządzania niekorzystnymi skutkami. Pacjenci i ich opiekunowie potrzebują edukacji na odpowiednim poziomie na temat problemów związanych z bólem, zmęczeniem i spastycznością, a także w kwestiach związanych z jelitami, pęcherzem moczowym oraz sprawnością seksualną. U pacjentów z zaawansowaną chorobą, opiekunowie muszą przejść szkolenie praktyczne w zakresie technik transferowych, a także w zarządzaniu integralnością skóry, jelit i dróg moczowych - narządami pobierającymi energię.
Czynniki przyczyniają się podobnie jak w innych populacjach pacjentów z chorobami neurologicznymi. Pacjenci z SM mogą korzystać z otrzymywania informacji od lekarza. W celu zapewnienia pomyślnego rezultatu, członkowie rodziny i opiekunowie powinni być zawarci w dowolnej dziedzinie usług. Agencje wspólnotowe, takie jak Narodowe Towarzystwo Stwardnienia Rozsianego, mogą dostarczyć cennych informacji dotyczących zasobów społeczności, jak również wsparcia społecznego i edukacji.
Pacjenci mogą skorzystać z odwołania do kompleksowych i profesjonalnych organizacji i stron internetowych, które są poświęcone osobom z MS. Wśród nich, Multiple Sclerosis Society jest szczególnie polecany do uzyskania informacji o bieżących hipotezach, trwających badaniach, ogólnych zasobach i programach edukacyjnych.
Stwardnienie rozsiane - Prezentacja kliniczna
Ataki lub zaostrzenia stwardnienia rozsianego (MS), charakteryzują się objawami, które odzwierciedlają zajęcie centralnego układu nerwowego (CNS). Warunki są objawowe, są to epizody występujące w przeciągu kilku miesięcy lub lat od siebie i wpływają na różne lokalizacje anatomiczne. Jako przykład, pacjent może kilka miesięcy później słabości w nogach lub zaburzenia widzenia (np podwójne widzenie). Ponadto, czas trwania ataku powinien być dłuższy niż 24 godziny.
Prezentacja MS często różni się pomiędzy pacjentami. Niektórzy pacjenci mają przewagę zmian poznawczych, podczas gdy inni przedstawiają chorobę z widoczną ataksją, niedowładem połowiczym lub niedowładem kończyn dolnych, depresją lub objawami wizualnymi. Ponadto, ważne jest, aby rozpoznać, że postęp zaburzeń fizycznych i poznawczych w SM może wystąpić przy braku zaostrzeń klinicznych.
Klasyczne objawy MS są następujące:
- Utrata czucia (tj parestezje) - Zwykle na początku
- Objawy Rdzenia kręgowego (silnik) - kurcze mięśni wtórnych, aż do spastyczności
- Objawy Rdzenia kręgowego (autonomiczne) - komplikacje pęcherza moczowego, jelit i zaburzenia seksualne
- Objawy móżdżkowe - dyzartria, ataksja i drżenie
- Zapalenie nerwu wzrokowego
- Nerwoból nerwu trójdzielnego - Obustronne osłabienie twarzy lub nerwoból nerwu trójdzielnego
- Nieregularne skurcze mięśni twarzy
- Objawy oka - w tym podwójne widzenie przy spojrzeniu bocznym; u 33% pacjentów występuje nietolerancja ciepła
- Objawy konstytucyjne - zwłaszcza zmęczenie (które występuje w 70% przypadków) i zawroty głowy; zmęczenie należy odróżnić od depresji (co może jednak współistnieć), braku snu i wyczerpania wysiłkowego z powodu niepełnosprawności
- Ból - Występuje u 30-50% pacjentów w pewnym momencie choroby
- Subiektywne trudności poznawcze - w odniesieniu do koncentracji uwagi, pamięci
- Depresja - Jest częstym objawem
- Euforia - Rzadziej niż depresji
- Choroba afektywna dwubiegunowa lub demencja - mogą pojawić się późno w przebiegu choroby, ale czasem występują w czasie wstępnej diagnozy.
- Objawy związane z częściowym ostrym poprzecznym zapaleniem rdzenia
Pacjenci z SM mogą stwarzać wiele innych objawów, w tym następujące:
- Afazja i dysfazja (występuje bardzo rzadko)
- Napady (5% pacjentów z SM)
- Inne objawy napadowe (np. ataksja, akinezja, parestezje, świąd)
- Dysautonomia
Objawy mogą wystąpić przy napadowych atakach i są często spowodowane przez ruch lub bodźce zmysłowe.
Zapalenie nerwu wzrokowego
Zapalenie nerwu wzrokowego (ON) może być pierwszym epizodem demielinizacji u około 20% pacjentów z SM. NA rozwija się u około 40% pacjentów z SM w przebiegu choroby. NA charakteryzuje się utratą wzroku (lub utratą widzenia barw) i bólem podczas ruchu oka. Znacznie rzadziej, u pacjentów z zaburzeniami widzenia występują przejściowe błyski światła lub czarne kwadraty, trwające od kilku godzin do kilku miesięcy. Zaburzenia widzenia mogą wystąpić przed lub w trakcie zdarzenia ON lub nawet kilka miesięcy po regeneracji.
Ostre poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego Ostre poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego jest zazwyczaj objawem SM. Należy poważnie rozważyć mechaniczną kompresję rdzenia kręgowego w diagnostyce różnicowej poprzecznego zapalenie rdzenia.
Zmęczenie
Zmęczenie jest jednym z najczęściej występujących objawów stwardnienia rozsianego, zgłoszonym przez co najmniej 75% pacjentów z chorobą. Zmęczenie jest opisane jako uczucie przeważającego zmęczenia lub braku energii fizycznej lub umysłowej, które utrudniają działalność. Szacuje się, że 50-60% osób z SM opisuje zmęczenie jako jeden z ich najbardziej uciążliwych objawów i to jest główną przyczyną bezrobocia wśród pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Należy wykluczyć współistniejące stany chorobowe, takie jak zakażenia, niedokrwistość, niedobory witaminy (na przykład witaminy B12, kwasu foliowego, niedobór witaminy D) lub choroby tarczycy, przed przypisaniem zmęczenia MS.
Spastyczność
Spastyczność w SM charakteryzuje się zwiększonym napięciem mięśni i odpornością na ruch; występuje najczęściej w mięśniach, których zadaniem jest utrzymanie pozycji stojącej. Sztywność mięśni znacznie zwiększa energię wydatkowaną do wykonywania czynności życia codziennego (ADLS), co z kolei przyczynia się do zmęczenia.
Zaburzenia poznawcze
Szacowana częstość występowania dysfunkcji poznawczych w SM waha się od 40-70%. Nie istnieje korelacja ze stopniem niepełnosprawności fizycznej i zaburzeniami funkcji poznawczych. To powikłanie SM może być poważnym problemem, wpływającym na relacje rodzinne i społeczne, jak również zatrudnienie. Obszary dotknięte mogą zawierać jedną z następujących czynności:
- Zrozumienie i stosowanie mowy
- Uwaga
- Pamięć
- Percepcja wzrokowa
- Planowanie
- Rozwiązanie problemu
- Funkcja wykonawcza
- Streszczenie rozumowania
Ból
Jak wcześniej wspomniano, ból może być częstym zjawiskiem w SM, a 30-50% pacjentów doświadcza go w pewnym momencie w trakcie trwania choroby. Ból zazwyczaj nie wiąże się z mniej korzystnym rokowaniem, ani nie musi się pogarszać, gdyż może to mieć istotny wpływ na jakość życia, musi być jednak traktowany w odpowiedni sposób.
Ból w SM można sklasyfikować jako pierwotny lub wtórny. Ból podstawowy jest związany z samym procesem demielinizacji. Ten ból neuropatyczny jest często charakteryzowany przez spalanie, gryzienie lub strzelanie kości. Ból wtórny SM jest głównie natury układu mięśniowo-szkieletowego i ewentualnie wynika z nieprawidłowej postawy, braku równowagi lub nieprawidłowego użycia mięśni lub stawów wskutek spastyczności.
Objawy moczowe
Objawy moczowe są powszechne w SM, a większość pacjentów doświadcza problemów w pewnym momencie ich choroby. Problemy z pęcherzem są źródłem znacznej zachorowalności danej osoby. Pacjenci z zaburzeniami pamięci mają mały, spastyczny pęcherz z kurczliwością mięśnia wypieracza. Objawy mogą obejmować doświadczenie pilnej chęci oddawania moczu i moczenie nocne. U chorych na SM z postępującą niepełnosprawnością i upośledzeniem czynności pęcherza mogą wystąpić nawracające infekcje dróg moczowych.
Zaparcie
Zaparcie jest najczęstszą chorobą jelit u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym i charakteryzuje się jako rzadki stolec. Zaparcie może być wynikiem neurogennego kryzysu jelit lub unieruchomienia ich, co powoduje spowolnienie aktywności jelita grubego. Ponadto, pacjenci, którzy mają ograniczoną ilość spożywanych płynów próbując złagodzić objawy choroby pęcherza oraz Ci z ograniczonym dostępem do cieczy na skutek unieruchomienia mają zwykle suchy, twardy stolec.
Nietolerancja ciepła
Osoby z SM często doświadczają wzrostu objawów zmęczenia lub osłabienia po wystawieniu na działanie wysokich temperatur z powodu pogody (szczególnie gorące, wilgotne powietrze atmosferyczne), ćwiczenia, gorącego prysznicu lub gorączki. Przegrzanie lub nietolerancja ciepła może spowodować zaburzenia widzenia, zwykle w oku wcześniej dotkniętym ON. Objawy te wynikają z wysokości temperatury ciała, co dodatkowo pogarsza przewodzenie przez zdemielinizowane nerwy i zazwyczaj szybko odwracają się po ekspozycji na wysokie temperatury.
Stwardnienie rozsiane (MS) jest immunologiczną chorobą zapalną, która atakuje osłonki mielinowe aksonów w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN), zniszczenie mieliny i aksonu następuje w różnym stopniu. W większości przypadków choroba ma wzór nawracający, z krótkotrwałymi epizodami neurologicznymi, które całkowicie lub prawie całkowicie znikają. Mniejszość pacjentów doświadcza stale postępujące pogorszenie stanu neurologicznego.
Przyczyna SM nie jest znana, ale najprawdopodobniej stanowi kombinację podatności genetycznej i przypuszczalnej nie genetycznego wyzwalacza (na przykład infekcja wirusowa, niski poziom witaminy D), które wspólnie doprowadzają do samowystarczalnej choroby autoimmunologicznej, która prowadzi do nawracających ataków odpornościowych na CNS (patrz etiologii). Zróżnicowanie geograficzne w częstości występowania SM (patrz epidemiologii) obsługuje prawdopodobieństwo, że czynniki środowiskowe są zaangażowane w etiologii.
MS rozpoznaje się na podstawie objawów klinicznych i dowodów z badań pomocniczych, takich jak obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI) z mózgu i badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Tradycyjnie, nie mogą być rozpoznane po tylko jednym odcinku objawowym, zgodność diagnozy obejmuje wystąpienie powtarzalnych ataków klinicznych wskazujących na powstanie zmian rozdzielonych w czasie i przestrzeni; Jednak ostatnie wytyczne umożliwiają diagnozę SM nawet z pierwszego epizodu klinicznego, o ile badania pomocnicze obsługują oddzielenie zmian w czasie lub przestrzeni.
Częstym błędem jest przekonanie, że każdy atak demielinizacji OUN oznacza rozpoznanie ostrego MS. Gdy pacjent ma pierwszy atak demielinizacji, lekarz nie może diagnozować stwardnienia rozsianego, ponieważ różnicowanie zawiera szereg innych chorób. Na przykład, MS należy odróżnić od innych zaburzeń neurozapalnych (patrz DDX).
Leczenie polega na leczeniu immunomodulacyjnym chorób układu immunologicznego oraz w leczeniu objawów, jak również leczeniu nie farmakologicznym, takim jak fizykoterapia i praca. W Stanach Zjednoczonych, różne leki modyfikujące przebieg choroby na SM są obecnie dopuszczone do użytku w nawracającym MS.
Patofizjologia
Stwardnienie rozsiane jest zapalną chorobą demielinizacyjną ośrodkowego układu nerwowego. W próbkach patologicznych zmiany demielinizacyjne SM, zwane tablicami, pojawiają się jako obszary - stąd nazwa choroby.
Badanie zmian demielinizacyjnych w rdzeniu kręgowym i mózgu u pacjentów z MS wskazuje utratę mieliny, zniszczenie oligodendrocytów i reaktywną astrogliozie, często z względnym oszczędzeniem cylindra aksonów. U niektórych pacjentów z SM, akson również może zostać agresywnie zniszczony.
Umiejscowienie zmian w OUN zwykle dyktuje rodzaj deficytu. U niektórych z zapaleniem neuronowym MS występuje remielinizacja, ale odzyskiwanie niektórych funkcji, które zachodzą u pacjenta może wystąpić ze względu na plastyczność układu nerwowego. MS charakteryzuje się również infiltracją limfocytów i makrofagów, jak pokazano na poniższym rysunku. Naciek komórek zapalnych ma miejsce w miąższu mózgu, pniu mózgu, nerwach wzrokowych i rdzeniu kręgowym.
Jednym z pierwszych etapów tworzenia uszkodzeń jest podział bariery krew-mózg. Ma miejsce zwiększona ekspresja cząsteczek adhezyjnych na powierzchni limfocytów i makrofagów, zmniejsza się zdolność takich komórek do przenikania przez barierę krew-mózg.
Ma miejsce podwyższony poziom immunoglobuliny G (IgG) w płynie mózgowo-rdzeniowym, co może być wykazane za pomocą układu prążków oligoklonalnych w elektroforezie. W istocie, zmienne stopnie produkcji przeciwciał w osoczu wskazują na zmiany chorobowe MS. Poniższy obrazek przedstawia przegląd demielinizacji.
Mechanizm demielinacji w SM może być aktywacją komórek T mieliny reagujących na obwodzie, które następnie wykazują ekspresję cząsteczek adhezyjnych, co pozwala na ich przejście przez barierę krew-mózg (BBB). Komórki T aktywowane są prezentacją antygenu przez komórki prezentujące antygen, takie jak makrofagi i komórki mikrogleju. Komórki T okołonaczyniowe mogą wydzielać prozapalne cytokiny, włącznie z interferonem gamma i czynnikiem martwicy nowotworu alfa. Przeciwciała przeciw mielinie mogą być również wytwarzane w obwodzie lub dooponowo. Ciągłe zapalenie prowadzi do rozprzestrzeniania epitopów i rekrutacji innych komórek zapalnych (tj aktywizacji osób postronnych). Receptory komórek T rozpoznają antygen w kontekście ludzkich leukocytów. Aktywowane komórki mikrogleju uwalniają wolne rodniki, tlenek azotu i proteazy, które mogą przyczyniać się do uszkodzenia tkanki.
Komórki odpornościowe w MS
Badania molekularne białej tkanki łysinek wykazały, że interleukina (IL) -12 jest silnym promotorem zapalenia i ekspresji na wysokim poziomie w zmianach, które tworzą się na początku MS. Cząsteczki B7-1 wymagane w celu pobudzenia limfocytów, aby zwolnić cytokiny prozapalne, także wykazują ekspresję na wysokim poziomie. Istnieją dowody podwyższonej częstotliwości aktywnych klonów komórek T w krążeniu pacjentów z nawracająco-ustępującym stwardnieniem rozsianym i większej produkcji IL-12 w komórkach układu immunologicznego u pacjentów z postępującym MS.
Funkcja limfocytów T ogranicza się do odgrywania roli regulacyjnej w SM. CD4 + CD25 + komórki T, mogą być zidentyfikowane przez ekspresję czynnika transkrypcyjnego Foxp3.
Patogenne komórki T CD4 + działają wzajemnie, aby przeciwdziałać funkcji Treg i mogą być zidentyfikowane przez ich wysoką ekspresję prozapalnej cytokiny IL-17; Dlatego są one określane jako komórki Th17.
Komórki Treg i TH 17 są nie tylko kluczowymi komórkami odpornościowymi w patogenezie stwardnienia rozsianego. Komórki odpornościowe, takie jak mikroglej (makrofagi CNS), komórki dendrytyczne, komórki naturalnych zabójców (NK) oraz limfocyty B skupiają na sobie coraz większą uwagę naukowców. Ponadto, komórki odgrywają również rolę w mechanizmach, które prowadzą do zapalenia ośrodkowego układu nerwowego.
Około 55-75% pacjentów z SM ma problemy rdzenia kręgowego w pewnym punkcie w trakcie choroby. MS rdzenia jest często związane z jednoczesnym uszkodzeniem mózgu; Jednak aż 20% pacjentów z uszkodzeniami kręgosłupa nie ma tablic śródczaszkowych. Ścisły związek został ustanowiony pomiędzy stopniem płytek i stopniem niepełnosprawności klinicznej.
MS rdzenia ma skłonność do dostępu do szyjki rdzenia (67% przypadków). Szara materia może być również zaangażowana.
Zapalenie nerwu wzrokowego w SM
Około 20% pacjentów z MS ma zapalenie nerwu wzrokowego (ON). Występuje ono jako pierwszy epizod demielinizacji, a u 40% pacjentów może wystąpić w trakcie choroby. Sekwencyjne zaangażowanie odcinków nerwu i podłużnie rozległa mielopatia sugerują oddzielną chorobę, znaną jako chorobę nerwu wzrokowego [NMO] lub chorobę Dević (patrz poniżej zdjęcia). Chociaż choroba Devic jest czasami klasyfikowana jako wariant MS, to typowe terapie są nieskuteczne w chorobie Dević, a większość ekspertów uważa chorobę Devic za zupełnie oddzieloną od MS.
Etiologia
Przyczyna MS nie jest znana, ale prawdopodobne wiele czynników działa wspólnie w celu wywołania lub utrwalenia choroby. Postawiono hipotezę, że czynnik lub zdarzenie środowiskowe (na przykład zakażenie wirusowe lub bakteryjne, ekspozycja na środki chemiczne, brak ekspozycji na słońce) działa w zgodzie z genetyczną predyspozycją do zaburzenia immunologicznego.
Czynniki genetyczne i molekularne
Stopa zgodność SM u bliźniąt jednojajowych wynosi tylko 20-35%, co sugeruje, że czynniki genetyczne mają tylko niewielki wpływ. Obecność czynników predysponujących wraz z wpływem na środowisko, odgrywa ważną rolę. Dla członków rodziny pierwszego stopnia (dzieci lub rodzeństwo) osób dotkniętych SM, ryzyko rozwoju choroby jest siedmiokrotnie większe niż w populacji ogólnej.
Różne warianty genów normalnie występujących w populacji ogólnej, powszechnie nazywane polimorfizmami, mogą prowadzić do różnych gradacji komórkowej ekspresji tych genów, a więc białek, które kodują. Może się zdarzyć, że polimorfizm w regionie promotorowym genu zaangażowanego w reaktywność immunologiczną powoduje przesadną odpowiedź (na przykład zwiększenie ekspresji genów prozapalnych) na dany antygen, co prowadzi do niekontrolowanej proliferacji komórek układu odpornościowego i autoimmunizacji. Badania polimorfizmów pojedynczych nukleotydów (SNP), które nadają ryzyko poważniejszej choroby lub wystąpienia szczególnych form MS będzie bardzo interesujące dla klinicystów w leczeniu tego zaburzenia. Do tej pory jednak, HLA-DRB1 jest tylko konsekwentnie związany z podatnością na MS. Wiele innych polimorfizmów, które mogą działać wspólnie i mają predyspozycję do MS, zostały opisane, ale ich indywidualny wkład nie jest tak wysoki jak ryzyko przyznanego HLA.
Geny, które zamiast nakładającej podatności MS nadają ochronę są badane i wskazówki pojawiają się od wewnątrz głównego kompleksu zgodności tkankowej (MHC). Przykładowo, sugerowano, że HLA-C * 05 allel nadaje ochronę przed MS. Mimikra molekularna została zaproponowana jako etiologiczny proces w SM. Hipoteza mimikry molekularnej odnosi się do możliwości, że komórki T we krwi obwodowej mogą zostać włączone do ataku obcego antygenu, a następnie błędnie kierują swój atak wobec białek w mózgu, które mają podobne epitopy.
Infekcja wirusowa
Wirus może zainfekować system immunologiczny aktywując samoreaktywne komórki T (mieliny), które w przeciwnym razie zostałyby w stanie spoczynkowym. Wirus, który infekuje komórki układu odpornościowego i nerwowego może ewentualnie być okresowo reaktywowany, a tym samym doprowadzić do zaostrzeń w MS. Zakażenia wirusem Epsteina-Barr (EBV) mogą odgrywać rolę przyczynową w MS ale jest to trudne do udowodnienia. Dowody potwierdzające zakażenie EBV jako czynnik etiologiczny obejmują:
- Długoterminowe badania wykazujące większe powiązanie z SM u pacjentów z wczesną obecnością przeciwciał w surowicy przeciwko specyficznym antygenom EBV - Wysoką ekspresją antygenów EBV w obrębie blaszek SM.
MS jest chorobą bardzo różnorodną. EBV może pomóc wyzwolić pewne sprawy, ale nie inne, dzięki czemu skojarzenia w populacjach są trudne. Ponadto, możliwe jest, że EBV jest efektem, a nie przyczyną.
Czynniki środowiskowe
Geografia jest wyraźnie ważnym czynnikiem w etiologii MS. Częstość występowania choroby jest niższa w równikowych regionach świata niż w regionach wysuniętych na południe i północ. Jednak przegląd systematyczny wykazał, że ta szerokość gradientu stała się osłabiona po 1980 roku, najwyraźniej z powodu zwiększonej zachorowalności na SM w niższych szerokościach geograficznych.
Widocznie, niezależnie od środowiska, czynnikiem jest zaangażowanie we wczesnym dzieciństwie. Jeżeli dana osoba mieszka na obszarze o niskiej częstości występowania SM aż do wieku 15 lat, prawdopodobnie ta osoba pozostanie na niskim poziomie, nawet jeśli dana osoba następnie przesuwa się do obszaru o wysokiej częstości. Z drugiej strony, pewne grupy etniczne (np Eskimosi), pomimo że żyją w obszarach o większej częstości, nie mają wysokiej częstotliwości MS. Dlatego dokładna rola geografii i genetyki nie jest jasna.
Poziom witaminy D
Niski poziom witaminy D, który zaproponowano jako czynnik środowiskowy, przyczynia się do rozwoju PC. Witamina D odgrywa rolę w regulacji odpowiedzi immunologicznej, zmniejszając wytwarzanie cytokin prozapalnych i zwiększa produkcję cytokin przeciwzapalnych. Ponadto, wysokie poziomy krążących witaminy D wydają się być związane ze zmniejszeniem ryzyka MS. Zatem niższy poziom witaminy D z powodu mniejszej ekspozycji na światło słoneczne w wyższych szerokościach geograficznych może być jednym z przyczyn wahań geograficznych, a efekt ochronny w tradycyjnych dietach bogatych w witaminy D może pomóc wyjaśnić, dlaczego niektóre obszary (np Norwegia) mają mniejszą częstość SM pomimo ograniczonego światła słonecznego. Hipoteza ta będzie również stanowić wyjaśnienie współzależności pomiędzy ekspozycją na światło słoneczne i MS u bliźniąt jednojajowych.
Przewlekła mózgowo-rdzeniowa niewydolność żylna
Kontrowersyjna hipoteza proponuje naczyniową, a nie immunologiczną przyczynę niektórych przypadków SM. W 2008 roku Paolo Zamboni opisuje powiązanie między MS i przewlekłą mózgowo-rdzeniową niewydolnością żylną (CCSVI. Hipoteza CCSVI zakłada, że zwężenie żył głównych pozaczaszkowych skutkuje zaburzeniami odwodnienia i wysokim tempem refluksu żylnego. Hipoteza CCSVI została powiązana z potencjalnymi skutkami odkładania żelaza w miąższu mózgu, niektórzy autorzy sugerują, że pomaga to progresji niepełnosprawności, akumulacji objętości uszkodzenia i atrofii u niektórych pacjentów z SM.
Angioplastyka żyły szyjnej i wewnętrznej żyły nieparzystej ma miało pozytywny wpływ na objawy SM u pacjentów z CCSVI. W metaanalizie stwierdzono pozytywny związek pomiędzy CCSVI i SM, ale słabe raportowanie sukcesu wykluczyło ostateczne wnioski. Ze względu na potencjalne zagrożenia takich procedur doświadczalnych w leczeniu tego niesprawdzonego stanu naczyń, US Food and Drug Administration (FDA) wydała ostrzeżenie. Zobacz kwestie FDA ostrzegania o potencjalnych zagrożeniach związanych z niesprawdzonym leczeniem stwardnienia rozsianego.
Ze względu na niedostatek dowodów potwierdzających, większość ekspertów MS również poddaje wątpliwości hipotezę CCSVI i nie poleca tej terapii. Niemniej CCSVI otrzymał powszechną uwagę w świeckiej prasie i grupach wsparcia ze stwardnieniem rozsianym, więc lekarze powinni być przygotowani na zapytania od pacjentów o ten bardzo kontrowersyjny temat.
Szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B
Anegdotyczne doniesienia sugerujące związek między szczepieniem na zapalenia wątroby typu B i MS skłoniło amerykańskie Centrum Kontroli Chorób i Prewencji (CDC) do zbadania tej możliwości. CDC stwierdził, że ciężar dostępnych dowodów naukowych nie obsługuje sugestii, że szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B powoduje lub pogarsza MS. Na podstawie ustaleń CDC, eksperci National Multiple Sclerosis Society Panel stwierdzili: "Ludzie z SM nie powinni mieć dostępu do szczepionek zdrowia z powodu ich MS i powinni postępować zgodnie z wytycznymi CDC dla danej szczepionki."
Rokowanie
U więcej niż 30% nieleczonych pacjentów z SM rozwinie się znaczna niepełnosprawność fizyczna w ciągu 20-25 lat od zachorowania. Kilka leków modyfikujących przebieg choroby stosowanych w SM spowolniły postęp niepełnosprawności w czasie trwania badań naukowych; czy efekty te będą utrzymywane przez dłuższy czas - nie wiadomo.
Mniej niż 5-10% pacjentów z klinicznym MS ma łagodniejszy fenotyp, w których znacząca niepełnosprawność fizyczna gromadzi się mimo upływu kilkudziesięciu lat od wystąpienia (czasami pomimo wielu nowych zmian widocznych na MRI). Szczegółowa analiza tych pacjentów w wielu przypadkach wykazuje pewien stopień pogorszenia funkcji poznawczych.
Pacjenci z pierwotnym postępującym SM mają najgorsze rokowanie i szybko wykazują niepełnosprawność. Im wyższa częstotliwość występowania w rdzeniu kręgowym w pierwotnie postępującym SM tym wyższy czynnik szybkiego rozwoju niepełnosprawności.
Długość życia jest skrócona nieznacznie u osób z MS, a przeżywalność jest połączona z niepełnosprawnością. Śmierć zazwyczaj jest następstwem powikłań wynikających z przyczyn jak komplikacje płuc lub nerek, ale może wystąpić również z powodu komplikacji pierwotnych i samobójstwa, co nie ma związku z SM. Wariant Marburg SM jest ostry i może spowodować śpiączkę i śmierć w ciągu kilku dni.
Edukacja pacjenta
Pacjenci powinni być wykształceni pod względem zażywanych leków, dawek i zarządzania niekorzystnymi skutkami. Pacjenci i ich opiekunowie potrzebują edukacji na odpowiednim poziomie na temat problemów związanych z bólem, zmęczeniem i spastycznością, a także w kwestiach związanych z jelitami, pęcherzem moczowym oraz sprawnością seksualną. U pacjentów z zaawansowaną chorobą, opiekunowie muszą przejść szkolenie praktyczne w zakresie technik transferowych, a także w zarządzaniu integralnością skóry, jelit i dróg moczowych - narządami pobierającymi energię.
Czynniki przyczyniają się podobnie jak w innych populacjach pacjentów z chorobami neurologicznymi. Pacjenci z SM mogą korzystać z otrzymywania informacji od lekarza. W celu zapewnienia pomyślnego rezultatu, członkowie rodziny i opiekunowie powinni być zawarci w dowolnej dziedzinie usług. Agencje wspólnotowe, takie jak Narodowe Towarzystwo Stwardnienia Rozsianego, mogą dostarczyć cennych informacji dotyczących zasobów społeczności, jak również wsparcia społecznego i edukacji.
Pacjenci mogą skorzystać z odwołania do kompleksowych i profesjonalnych organizacji i stron internetowych, które są poświęcone osobom z MS. Wśród nich, Multiple Sclerosis Society jest szczególnie polecany do uzyskania informacji o bieżących hipotezach, trwających badaniach, ogólnych zasobach i programach edukacyjnych.
Stwardnienie rozsiane - Prezentacja kliniczna
Ataki lub zaostrzenia stwardnienia rozsianego (MS), charakteryzują się objawami, które odzwierciedlają zajęcie centralnego układu nerwowego (CNS). Warunki są objawowe, są to epizody występujące w przeciągu kilku miesięcy lub lat od siebie i wpływają na różne lokalizacje anatomiczne. Jako przykład, pacjent może kilka miesięcy później słabości w nogach lub zaburzenia widzenia (np podwójne widzenie). Ponadto, czas trwania ataku powinien być dłuższy niż 24 godziny.
Prezentacja MS często różni się pomiędzy pacjentami. Niektórzy pacjenci mają przewagę zmian poznawczych, podczas gdy inni przedstawiają chorobę z widoczną ataksją, niedowładem połowiczym lub niedowładem kończyn dolnych, depresją lub objawami wizualnymi. Ponadto, ważne jest, aby rozpoznać, że postęp zaburzeń fizycznych i poznawczych w SM może wystąpić przy braku zaostrzeń klinicznych.
Klasyczne objawy MS są następujące:
- Utrata czucia (tj parestezje) - Zwykle na początku
- Objawy Rdzenia kręgowego (silnik) - kurcze mięśni wtórnych, aż do spastyczności
- Objawy Rdzenia kręgowego (autonomiczne) - komplikacje pęcherza moczowego, jelit i zaburzenia seksualne
- Objawy móżdżkowe - dyzartria, ataksja i drżenie
- Zapalenie nerwu wzrokowego
- Nerwoból nerwu trójdzielnego - Obustronne osłabienie twarzy lub nerwoból nerwu trójdzielnego
- Nieregularne skurcze mięśni twarzy
- Objawy oka - w tym podwójne widzenie przy spojrzeniu bocznym; u 33% pacjentów występuje nietolerancja ciepła
- Objawy konstytucyjne - zwłaszcza zmęczenie (które występuje w 70% przypadków) i zawroty głowy; zmęczenie należy odróżnić od depresji (co może jednak współistnieć), braku snu i wyczerpania wysiłkowego z powodu niepełnosprawności
- Ból - Występuje u 30-50% pacjentów w pewnym momencie choroby
- Subiektywne trudności poznawcze - w odniesieniu do koncentracji uwagi, pamięci
- Depresja - Jest częstym objawem
- Euforia - Rzadziej niż depresji
- Choroba afektywna dwubiegunowa lub demencja - mogą pojawić się późno w przebiegu choroby, ale czasem występują w czasie wstępnej diagnozy.
- Objawy związane z częściowym ostrym poprzecznym zapaleniem rdzenia
Pacjenci z SM mogą stwarzać wiele innych objawów, w tym następujące:
- Afazja i dysfazja (występuje bardzo rzadko)
- Napady (5% pacjentów z SM)
- Inne objawy napadowe (np. ataksja, akinezja, parestezje, świąd)
- Dysautonomia
Objawy mogą wystąpić przy napadowych atakach i są często spowodowane przez ruch lub bodźce zmysłowe.
Zapalenie nerwu wzrokowego
Zapalenie nerwu wzrokowego (ON) może być pierwszym epizodem demielinizacji u około 20% pacjentów z SM. NA rozwija się u około 40% pacjentów z SM w przebiegu choroby. NA charakteryzuje się utratą wzroku (lub utratą widzenia barw) i bólem podczas ruchu oka. Znacznie rzadziej, u pacjentów z zaburzeniami widzenia występują przejściowe błyski światła lub czarne kwadraty, trwające od kilku godzin do kilku miesięcy. Zaburzenia widzenia mogą wystąpić przed lub w trakcie zdarzenia ON lub nawet kilka miesięcy po regeneracji.
Ostre poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego Ostre poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego jest zazwyczaj objawem SM. Należy poważnie rozważyć mechaniczną kompresję rdzenia kręgowego w diagnostyce różnicowej poprzecznego zapalenie rdzenia.
Zmęczenie
Zmęczenie jest jednym z najczęściej występujących objawów stwardnienia rozsianego, zgłoszonym przez co najmniej 75% pacjentów z chorobą. Zmęczenie jest opisane jako uczucie przeważającego zmęczenia lub braku energii fizycznej lub umysłowej, które utrudniają działalność. Szacuje się, że 50-60% osób z SM opisuje zmęczenie jako jeden z ich najbardziej uciążliwych objawów i to jest główną przyczyną bezrobocia wśród pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Należy wykluczyć współistniejące stany chorobowe, takie jak zakażenia, niedokrwistość, niedobory witaminy (na przykład witaminy B12, kwasu foliowego, niedobór witaminy D) lub choroby tarczycy, przed przypisaniem zmęczenia MS.
Spastyczność
Spastyczność w SM charakteryzuje się zwiększonym napięciem mięśni i odpornością na ruch; występuje najczęściej w mięśniach, których zadaniem jest utrzymanie pozycji stojącej. Sztywność mięśni znacznie zwiększa energię wydatkowaną do wykonywania czynności życia codziennego (ADLS), co z kolei przyczynia się do zmęczenia.
Zaburzenia poznawcze
Szacowana częstość występowania dysfunkcji poznawczych w SM waha się od 40-70%. Nie istnieje korelacja ze stopniem niepełnosprawności fizycznej i zaburzeniami funkcji poznawczych. To powikłanie SM może być poważnym problemem, wpływającym na relacje rodzinne i społeczne, jak również zatrudnienie. Obszary dotknięte mogą zawierać jedną z następujących czynności:
- Zrozumienie i stosowanie mowy
- Uwaga
- Pamięć
- Percepcja wzrokowa
- Planowanie
- Rozwiązanie problemu
- Funkcja wykonawcza
- Streszczenie rozumowania
Ból
Jak wcześniej wspomniano, ból może być częstym zjawiskiem w SM, a 30-50% pacjentów doświadcza go w pewnym momencie w trakcie trwania choroby. Ból zazwyczaj nie wiąże się z mniej korzystnym rokowaniem, ani nie musi się pogarszać, gdyż może to mieć istotny wpływ na jakość życia, musi być jednak traktowany w odpowiedni sposób.
Ból w SM można sklasyfikować jako pierwotny lub wtórny. Ból podstawowy jest związany z samym procesem demielinizacji. Ten ból neuropatyczny jest często charakteryzowany przez spalanie, gryzienie lub strzelanie kości. Ból wtórny SM jest głównie natury układu mięśniowo-szkieletowego i ewentualnie wynika z nieprawidłowej postawy, braku równowagi lub nieprawidłowego użycia mięśni lub stawów wskutek spastyczności.
Objawy moczowe
Objawy moczowe są powszechne w SM, a większość pacjentów doświadcza problemów w pewnym momencie ich choroby. Problemy z pęcherzem są źródłem znacznej zachorowalności danej osoby. Pacjenci z zaburzeniami pamięci mają mały, spastyczny pęcherz z kurczliwością mięśnia wypieracza. Objawy mogą obejmować doświadczenie pilnej chęci oddawania moczu i moczenie nocne. U chorych na SM z postępującą niepełnosprawnością i upośledzeniem czynności pęcherza mogą wystąpić nawracające infekcje dróg moczowych.
Zaparcie
Zaparcie jest najczęstszą chorobą jelit u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym i charakteryzuje się jako rzadki stolec. Zaparcie może być wynikiem neurogennego kryzysu jelit lub unieruchomienia ich, co powoduje spowolnienie aktywności jelita grubego. Ponadto, pacjenci, którzy mają ograniczoną ilość spożywanych płynów próbując złagodzić objawy choroby pęcherza oraz Ci z ograniczonym dostępem do cieczy na skutek unieruchomienia mają zwykle suchy, twardy stolec.
Nietolerancja ciepła
Osoby z SM często doświadczają wzrostu objawów zmęczenia lub osłabienia po wystawieniu na działanie wysokich temperatur z powodu pogody (szczególnie gorące, wilgotne powietrze atmosferyczne), ćwiczenia, gorącego prysznicu lub gorączki. Przegrzanie lub nietolerancja ciepła może spowodować zaburzenia widzenia, zwykle w oku wcześniej dotkniętym ON. Objawy te wynikają z wysokości temperatury ciała, co dodatkowo pogarsza przewodzenie przez zdemielinizowane nerwy i zazwyczaj szybko odwracają się po ekspozycji na wysokie temperatury.
Stwardnienie rozsiane
Stwardnienie rozsiane (MS) - jest immunologiczną chorobą zapalną, która atakuje osłonki mielinowe aksonów w ośrodkowym układzie nerwowym, zniszczenie mieliny i aksonu w różnym stopniu wykazuje ponad 30% pacjentów w wieku 20-25 lat. Cechą charakterystyczną SM są objawowe epizody, które występują w przeciągu miesięcy lub lat od siebie i dotyczą różnych lokalizacjach anatomicznych.
Symptomy i objawy
Klasyczne objawy MS są następujące:
- Utrata czucia (tj parestezje)
- Objawy rdzenia kręgowego (silnik): kurcze mięśni wtórnych do spastyczności
- Objawy rdzenia kręgowego (autonomicznem): pęcherza, jelita grubego i zaburzenia seksualne
- Objawy móżdżku: dyzartria, ataksja i drżenie
- Zapalenie nerwu wzrokowego
- Nerwoból nerwu trójdzielnego: Obustronne osłabienie twarzy lub nerwoból nerwu trójdzielnego
- Facial miokimie (nieregularne skurcze mięśni twarzy)
- Objawy oka: w tym podwójne widzenie przy spojrzeniu bocznym (33% pacjentów)
- Nietolerancja ciepła
- Objawy konstytucyjne: Szczególnie zmęczenie (70% przypadków) i zawroty głowy
- Ból: Występuje u 30-50% pacjentów w pewnym momencie choroby
- Subiektywne trudności poznawcze: W odniesieniu do koncentracji uwagi, pamięci
- Depresja: Jest częstym objawem
- Euforia: Mniej powszechna niż depresja
- Choroba afektywna dwubiegunowa lub otępienie: Może być później odkryte, ale można czasami to znaleźć przy wstępnej diagnozie
- Objawy związane z częściowym ostrym poprzecznym zapaleniem rdzenia
Diagnoza
MS jest diagnozowana na podstawie objawów klinicznych i dowodów z badań pomocniczych. Badania obejmują:
- Rezonans magnetyczny: Procedura obrazowania dla potwierdzenia SM i monitorowania postępu choroby w OUN
- Potencjały wywołane: Używane do identyfikacji subklinicznych zmian; Wyniki nie są specyficzne dla MS
- Nakłucie lędźwiowe: Może być przydatne, gdy MRI jest niedostępne lub MRI są niediagnostyczne.
Klasyfikacja
MS można podzielić na następujące kategorie, głównie na podstawie kryteriów klinicznych, w tym częstości rzutów choroby, czasu do progresji choroby i rozwoju zmian w MRI:
- Rzutowo-zwalniające SM (RRMS): Około 85% przypadków
- Wtórnie postępujące SM (SPMS)
- Pierwotnie postępujące MS (PPMS)
- Progresywno-nawracające MS (PRMS)
Poniższe 2 podgrupy są czasami ujęte w RRMS:
- Klinicznie izolowany zespół (CIS): pojedynczy epizod objawów neurologicznych
- Łagodne MS: MS z prawie całkowitą remisją choroby między nawrotami i ewentualne lekkie nagromadzenie niepełnosprawności fizycznej w czasie.
Leczenie
Leczenie SM ma 2 aspekty: leczenie immunomodulujące (IMT) dla chorób układu odpornościowego do łagodzenia objawów lub ich modyfikowania.
Leczenie ostrych nawrotów jest następujące:
Metyloprednizolon (Solu-Medrol) może przyspieszyć poprawę zdrowia przy ostrym zaostrzeniu MS Wymiana osocza (plazmafereza) może być stosowana krótkotrwale do ciężkich ataków choroby, jeśli steroidy są przeciwwskazane albo nieskuteczne. Deksametazon jest powszechnie stosowany w leczeniu ostrego zapalenia rdzenia poprzecznego i ostrego rozsianego zapalenia mózgu.
Większość leków modyfikujących przebieg choroby na SM (DMAMS) zostały dopuszczone do użycia tylko przy nawracającej postaci SM. DMAMS aktualnie zatwierdzone do użytku przez US Food and Drug Administration (FDA) obejmują następujące elementy:
Interferon beta-1a (Avonex, Rebif)
Interferon beta-1b (Betaseron, Extavia)
Peginterferon beta-1a (Plegridy)
Oktan glatirameru (Copaxone®)
Natalizumab (Tysabri)
Mitoksantron
Fingolimod (Gilenya)
Teriflunomid (Aubagio)
Fumaran dimetylu (Tecfidera)
Alemtuzumab (Lemtrada)
Daklizumab (Zinbryta)
Jednorazowego użytku autoinjector jest także dostępny dla samowstrzyknięcia interferonu beta-1a (Rebif) u pacjentów z nawracającymi formami SM.
Następujące substancje są stosowane do leczenia agresywnego MS:
Wysokie dawki cyklofosfamidu (Cytoxan) stosuje się do leczenia indukcyjnego. Mitoksantron jest zatwierdzony do zmniejszania neurologicznej niepełnosprawności i / lub częstotliwość nawrotów klinicznych u pacjentów z PPSM, PRMS lub przy pogorszeniu RRMS.
Leczenie objawów MS obejmuje zarówno środki farmakologiczne i nie farmakologiczne. Następujące objawy mogą być podatne na leczenie farmakologiczne:
- Zmęczenie: zabiegi off-label to amantadyna, metylofenidat i fluoksetyny
- Depresja: korzystne są selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny
- Spastyczność: baklofen jest skuteczny w większości przypadków
- Ból: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne są lekami pierwszego rzutu w bólu pierwotnym
- Dysfunkcja seksualna: Doustne inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (np sildenafil, tadalafil, wardenafil)
- Zapalenie nerwu wzrokowego: Dożylnie podany metyloprednizolon może przyspieszyć progresję choroby
Klasyczne objawy MS są następujące:
- Utrata czucia (tj parestezje)
- Objawy rdzenia kręgowego (silnik): kurcze mięśni wtórnych do spastyczności
- Objawy rdzenia kręgowego (autonomicznem): pęcherza, jelita grubego i zaburzenia seksualne
- Objawy móżdżku: dyzartria, ataksja i drżenie
- Zapalenie nerwu wzrokowego
- Nerwoból nerwu trójdzielnego: Obustronne osłabienie twarzy lub nerwoból nerwu trójdzielnego
- Facial miokimie (nieregularne skurcze mięśni twarzy)
- Objawy oka: w tym podwójne widzenie przy spojrzeniu bocznym (33% pacjentów)
- Nietolerancja ciepła
- Objawy konstytucyjne: Szczególnie zmęczenie (70% przypadków) i zawroty głowy
- Ból: Występuje u 30-50% pacjentów w pewnym momencie choroby
- Subiektywne trudności poznawcze: W odniesieniu do koncentracji uwagi, pamięci
- Depresja: Jest częstym objawem
- Euforia: Mniej powszechna niż depresja
- Choroba afektywna dwubiegunowa lub otępienie: Może być później odkryte, ale można czasami to znaleźć przy wstępnej diagnozie
- Objawy związane z częściowym ostrym poprzecznym zapaleniem rdzenia
Diagnoza
MS jest diagnozowana na podstawie objawów klinicznych i dowodów z badań pomocniczych. Badania obejmują:
- Rezonans magnetyczny: Procedura obrazowania dla potwierdzenia SM i monitorowania postępu choroby w OUN
- Potencjały wywołane: Używane do identyfikacji subklinicznych zmian; Wyniki nie są specyficzne dla MS
- Nakłucie lędźwiowe: Może być przydatne, gdy MRI jest niedostępne lub MRI są niediagnostyczne.
Klasyfikacja
MS można podzielić na następujące kategorie, głównie na podstawie kryteriów klinicznych, w tym częstości rzutów choroby, czasu do progresji choroby i rozwoju zmian w MRI:
- Rzutowo-zwalniające SM (RRMS): Około 85% przypadków
- Wtórnie postępujące SM (SPMS)
- Pierwotnie postępujące MS (PPMS)
- Progresywno-nawracające MS (PRMS)
Poniższe 2 podgrupy są czasami ujęte w RRMS:
- Klinicznie izolowany zespół (CIS): pojedynczy epizod objawów neurologicznych
- Łagodne MS: MS z prawie całkowitą remisją choroby między nawrotami i ewentualne lekkie nagromadzenie niepełnosprawności fizycznej w czasie.
Leczenie
Leczenie SM ma 2 aspekty: leczenie immunomodulujące (IMT) dla chorób układu odpornościowego do łagodzenia objawów lub ich modyfikowania.
Leczenie ostrych nawrotów jest następujące:
Metyloprednizolon (Solu-Medrol) może przyspieszyć poprawę zdrowia przy ostrym zaostrzeniu MS Wymiana osocza (plazmafereza) może być stosowana krótkotrwale do ciężkich ataków choroby, jeśli steroidy są przeciwwskazane albo nieskuteczne. Deksametazon jest powszechnie stosowany w leczeniu ostrego zapalenia rdzenia poprzecznego i ostrego rozsianego zapalenia mózgu.
Większość leków modyfikujących przebieg choroby na SM (DMAMS) zostały dopuszczone do użycia tylko przy nawracającej postaci SM. DMAMS aktualnie zatwierdzone do użytku przez US Food and Drug Administration (FDA) obejmują następujące elementy:
Interferon beta-1a (Avonex, Rebif)
Interferon beta-1b (Betaseron, Extavia)
Peginterferon beta-1a (Plegridy)
Oktan glatirameru (Copaxone®)
Natalizumab (Tysabri)
Mitoksantron
Fingolimod (Gilenya)
Teriflunomid (Aubagio)
Fumaran dimetylu (Tecfidera)
Alemtuzumab (Lemtrada)
Daklizumab (Zinbryta)
Jednorazowego użytku autoinjector jest także dostępny dla samowstrzyknięcia interferonu beta-1a (Rebif) u pacjentów z nawracającymi formami SM.
Następujące substancje są stosowane do leczenia agresywnego MS:
Wysokie dawki cyklofosfamidu (Cytoxan) stosuje się do leczenia indukcyjnego. Mitoksantron jest zatwierdzony do zmniejszania neurologicznej niepełnosprawności i / lub częstotliwość nawrotów klinicznych u pacjentów z PPSM, PRMS lub przy pogorszeniu RRMS.
Leczenie objawów MS obejmuje zarówno środki farmakologiczne i nie farmakologiczne. Następujące objawy mogą być podatne na leczenie farmakologiczne:
- Zmęczenie: zabiegi off-label to amantadyna, metylofenidat i fluoksetyny
- Depresja: korzystne są selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny
- Spastyczność: baklofen jest skuteczny w większości przypadków
- Ból: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne są lekami pierwszego rzutu w bólu pierwotnym
- Dysfunkcja seksualna: Doustne inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (np sildenafil, tadalafil, wardenafil)
- Zapalenie nerwu wzrokowego: Dożylnie podany metyloprednizolon może przyspieszyć progresję choroby
Subskrybuj:
Posty (Atom)